3 चइ ह्रोंसए केब्स्योमैं कुलइमुँ, धै सहरए नुबै क्ल्ह्योउँइँले,
ल्हडें लबर ह्याद् बिसि याहवेहजी ताँ लइ। धै “म्रुँमैं नेरो चमैंए सिपाइमैं युनन् न्हेयाइ!” बिसि ल्हें च्हमिरिमैंइ ताँ लइ।
च ह्रोंसए धिंर्बै म्रार धै सहरर्बै ताँन भन्दा नुबै क्ल्ह्योर टिमा
“ओ बुद्धि आरब्मैं ओ ताँ आक्होब्मैं, चुर खो!” बिदै हुइम्।
छतसि क्हेमैं घ्याँजरे ह्यासि क्हेमैंने त्होब्मैं ताँनलाइ भत्यार चबर हुइद्।’
छतसि ‘ङइ चमैं ङाँर अगमबक्तामैं नेरो स्यार्बो कुलम्,’ बिसि तोन्दोंरि ताँ सेबै परमेश्वरजी बिल। ‘दिलेया च कुलब्मैं न्होंरि को-कोइलाइ चमैंइ सैवाब्मुँ, कोइलाइ ह्रुगुदिब्मुँ।’
भत्यार चबै त्हेर च म्हिइ न्हिम्तो योंब्मैंने ‘भत्यार तयार तइ तारे चबर खो’ बिसि हुइबर कुलइ।
येशूजी चने बिइ, “ङइ म्हिमैंए उँइँर ताँनइ थेल्ले बिइमुँ। ङइ खोंयोंन् बिलै यहूदीमैं खागु तबै म्हि च्हों धिंर नेरो मन्दिरर लोमिंमल। ङइ आसेल्ले तोइ आबिइमुँ।
धबै चाडए लिउँबै मुख्य त्हिंइर, येशू ताँन् म्हिमैंए ओंसों रासि थेबै कैले छ बिइ, “खाबै या क्यु पिइ बिस्याँ च ङ ङाँर खरिगे धै थुँरिगे।
छलेन खाबज्यै बिमिंबै म्हिमैं आकुलस्याँ चमैंइ खैले बिप्रब? “सैं तोंबै ताँ बिमिंबै म्हिमैंए प्हले कति छ्याँब,” बिसि परमेश्वरए छ्वेर प्ह्रिइमुँ।