36 दिलेया ङने त्होल् आम्हैबै म्हिइ ह्रोंसलाइन नास लम्; ङलाइ हेल लबै म्हिइ कालने म्हाँया लम्।”
चमैंइ लबै केए नों चमैंइ योंब्मुँ, धै चमैंए आछ्याँबै केमैंइ लमा खेंमैंन् दुःख तब्मुँ।
खेंमैंए सैंर मैंब् धोंले प्रबइले आमादुमैं सिब्मुँ, छले ज्ञान बुद्धिए ताँमैंलाइ तो धोंइ आङ्हाँबै आमादुमैं नास तयाब्मुँ;
लोदा सैंदाए ताँमैं ङिंबै म्हिइ ज्ञान बुद्धिए घ्याँर प्रम्, दिलेया लोदा सैंदा लमा थेल् आङिंबै म्हि आमादु ग।
लोदा सैंदाए ताँ आथेबै म्हिइ ह्रोंसल्न न्होह्रों लम्, दिलेया लोदा सैंदाए ताँ ङिंबै म्हि ह्रब्-सेब् तम्।
ह्रिस खसि ङ्हेबै सिंहने ङ्हिंब् धोंलेन् ह्रिस खबै म्रुँने ङ्हिंन्; म्रुँलाइ ह्रिस खल् लबै म्हि सिल् त्हुम्।
छलु म्हिलु लसि तोबै सै न्होर उडियाबै म्हस्यो नेरो कालए ङो ग।
छान् तलेया पावल नेरो बारनाबासइ आङ्हिंन्ले बिइ, “परमेश्वरए ताँ धाँसे ओंसों क्हेमैं यहूदीमैंनेन् बिल् त्हुमल। दिलेया क्हेमैंइ चु ताँ थेल् आङिंसि खोंयोंन् बिलै आखाँबै छ्ह योंदा आङ्हाँमा तारे ङि अरू ह्रेंमैं ङाँर ह्याम्।
दिलेया पावलइ थेबै कैले “छ आलद्! ङि ताँन् चुर्न मुँ।” बिइ।
प्रभुलाइ म्हाँया आलबै म्हिइ सराप योंरिगे। ओ प्रभु यु।
छतसि क्हेमैं ह्रोंसन् मैंन्दि: को-कोइ परमेश्वरए च्हलाइ प्हलेइ प्लेम्। धै परमेश्वरजी बाछा फैबै कोइ चमैंलाइ पापउँइँले पबित्र लमिंलेया चमैंइ च को तो धोंइ आङ्हाँ। धै ह्रोंसलाइ दयाम्हाँया लबै पबित्र प्ल्हए आब्रु वाम्। छाबै म्हिइ झन् कति थेबै दण्ड योंलै।
खोंयोंइ आखाँबै छ्ह पिंबै च्हौ थेबै मुक्तिलाइ तो धोंइ आङ्हाँस्याँ ङ्यो खैले परमेश्वरउँइँले स्योरल् खाँमुँ? चु मुक्तिए ताँ धाँसे ओंसों प्रभु येशूजीन् बिब् ग, धै खीए ताँ थेब्मैंइ चु ताँ क्ह्रोंसेंन ग बिसि ङ्योने उँइँमिंइ।