1 ओ ङए च्ह, ङइ बिबै ताँमैं ङिंन्, धै ङइ बिबै ताँमैं क्हिए सैंर थेंन्;
ओ ङए च्ह, ह्रोंसए आबाए ताँ थेद्, धै ह्रोंसए आमाए अर्थिमैं आम्लेद्।
बुद्धि मुँबै म्हिइ ज्ञान बुद्धिए ताँमैं सैंर थेंम्, दिलेया बुद्धि आरबै म्हिए सुँइ नास तबै ताँ पोंम्।
ओ ङए च्ह, ङइ लोमिंबै ताँमैं आम्लेद्, ङइ बिबै ताँमैं ह्रोंसए खोंर थेंन्।
क्हिउँइँले च ताँमैं स्योरसि ह्याल् आपिंन्; च ताँमैं क्हिए खोंर थेंन्।
चए प्हले कालए घ्याँउँइँ क्युरु ल्हैदिम्; चए प्हलेमैं क्रोंउँइँ फेनेम्;
ओ ङए च्ह, ह्रोंसए आबाइ बिबै ताँमैं ङिंन्, धै ह्रोंसए आमाइ पिंबै अर्तिमैं आपिद्।
ह्रिस म्हबर तो पिंलेया चइ किंल् आङिं; क्होल्सैंमैं क्हिइ कति पिंलेया चए ह्रिस आम्ह।
दिलेया येशूजी च च्हमिरिने बिइ, “ओ नानि, ङए ताँ थेद्! परमेश्वरए ताँ थेसि खीजी बिब् म्हाँदिबै म्हिइ झन् आशिक योंब्मुँ।”
दिलेया छ्याँबै सर तेबै प्लु चुन् ग: खाबइ परमेश्वरए ताँ थेसि छेनाले खोंर थेंमुँ। धै चए फिर तोइ तखलेया सैदिसि ल्हें रोमैं रोम्।”
येशूजी चने बिइ, “खाबइ ङलाइ म्हाँया लमुँ, चइ ङए ताँ ङिंमुँ, धै ङए आबाजी चलाइ म्हाँया लब्मुँ, झाइले आबा नेरो ङ च ङाँर युसि चने बालु टिब्मुँ।
केब्छैं ह्रोंसए क्ल्हे भन्दा थेब् आत बिसि ङइ क्हेमैंने बिबै ताँ मैंन्। म्हिमैंइ ङ ह्रुगुदिइ बिस्याँ क्हेमैंलाज्यै या ह्रुगुदिब्मुँ। चमैंइ ङए ताँ ङिंइ बिस्याँ क्हेमैंए ताँ या ङिंब्मुँ।
चु कितब खेमिंबै म्हिइ आशिक योंब्मुँ, झाइले चु कितबर्बै ताँ थेसि चर बिब् धोंले छ्ह थोब्मैंइ आशिक योंब्मुँ, तलेबिस्याँ चु ताँन् ताँमैं तबै त्हे चेंदोन् खसिन् मुँ।
दिलेया चइ ङने बिइ, “छ आलद्! परमेश्वर मत्त्रे फ्योद्! क्हि, अगमबाणि पोंबै क्हिए आघें-अलिमैं नेरो चु कितबर मुँबै ताँमैंइ बिब् धोंले प्रब्मैं धोंबन् ङ परमेश्वरए के लबै दूत मत्त्रे ग।”