15 छतसि चए फिर थाइ आसेल्ले दुःख खब्मुँ; धै मैं-ङों लल् आयोंल्लेन् च सियाब्मुँ।
“ओ परमेश्वरलाइ आमैंब्मैं, छेनाले मैंन्। आमैंस्याँ ङइ क्हि कुदु-कुदु लवाब्मुँ, क्हिलाइ फ्रेमिंब खाबै तरिब् आरे!
थाइ आसेल्ले ङए शत्तुरमैं कालए सुँर फेरिगे; सोगोंन् चमैं क्रोंर ह्याल् त्हुरिगे; तलेबिस्याँ चमैंए सैंइ आछ्याँबै चाँजो मत्त्रे लम्।
छतसि क्हेमैंए फिर आफत तमा ङ निस्योब्मुँ। धै क्हेमैंए फिर दु:ख तमा ङइ क्हेमैं प्ह्रब्मुँ।
थेबै नाँ-खैं धों तबै दुःख क्हेमैंए फिर खब्मुँ, खैं स्युरब् धोंले क्हेमैंए फिर दुःख स्युरब्मुँ, दुःखइ लमा क्हेमैं क्र ओलै आखाँन् तब्मुँ।
दुष्ट म्हिमैंए लबै केइ ह्रोंसन् नास तयाम्, दिलेया ठिक के लब्मैं सिमै या आशा योंम्।
तलेबिस्याँ ठिक के लबै म्हि ङिखे समा क्हुरियालेया धबै रेम्, दुष्ट म्हिमैं बिस्याँ थेबै दु:ख तसि नास तब्मुँ।
तलेबिस्याँ थाइ आसेल्ले चमैं नास तयाब्मुँ। याहवेह नेरो म्रुँइ चमैंलाइ पिंबै दुःख खाबइ था सेमुँ?
कतिन् हौदिसेया पोथाँइ आनबै म्हि थाइ आसेल्ले नास तयाम्।
याहवेहजी आखोबै बानिमैं ङिग्लो मुँ, ङिउलो ताँमैं खीए उँइँर बेल्ले आछ्याँब मुँ:
च त्हेर म्हिमैंइ “शान्ति ने सुरक्षा तइमुँ, ङ्योए फिर आछ्याँबै ताँ तोइ तल् आखाँ,” बिरिमा सुत्केरि बेथा ल्हैदिब् धोंले तिखेर्न चमैंए फिर दुःख तब्मुँ। च दुःखउँइँले खाबै या स्योरल् आखाँ।