11 ह्यो खब् धोंले क्हिए फिर दु:ख खब्मुँ, धै थाइ आसेल्ले क्हि आयोंब आख्युब तयाब्मुँ।
प्ल्हेगु म्हि आयोंब्-आख्युब् तयाम्, दिलेय जाँगर खल्ले के लबै म्हि प्लब योब् तम्।
प्ल्हेगु म्हिइ ल्हें सै म्हैलेया चइ तोइ आयों, दिलेया भोंन्ले के लबै म्हिइ तोन्दोंरि योम्।
प्ल्हेगु तसेरो न्हरु ल्हें खम्, धै प्ल्हेगु म्हि फतेन् तब्मुँ।
न्हरु ल्हें आच्हुइद्, आस्याँ क्हि आयोंब-आख्युब् तब्मुँ। जँङ्गर खल्ले के लद्, छलस्याँ क्हिलाइ तोइ खाँचो तरिब् आरे।
प्ल्हेगुइ ठिक त्हेर क्ल्या आक्ल्यो; छतसि बालि खुबै त्हेर चइ तोइ आयों।
तलेबिस्याँ प्हाकोमैं नेरो चब्लामैं ङ्हाँदु तब्मुँ, धै न्हरु ल्हें च्हुइब्मैं थौनि कुसि प्रबर फेब्मुँ।
“ङ तिस्याँदे रोम्, तिस्याँदे प्लिंम्, तिस्याँदे यो च्याफैसि भों न्हम्,” िबसि टिमा
क्हिए फिर ह्योमैं धोंले ङ्हाँदु, नेरो हतियार किंबै म्हि धोंले आयोंब्-आख्युब तिखेर्न कुखब्मुँ।