20 ओ ङए च्ह, ङए ताँमैं सैंर थेंन्; ङइ बिबै ताँमैं छेनाले थेद्।
क्हेमैंए न्होंरि खाबज्यै ह्रिंबै छ्ह सोसि सैं तोंन्ले छ्ह थोल् योंस्याँ तमल ङ्हाँस्याँ,
ओ ङए म्हिमैं, ङइ लोमिंबै ताँमैंर न्ह तोद्; ङइ बिबै ताँमैं छेनाले थेद्।
छतसि ङिइ बुद्धि योंल् खाँरिगे बिसि ङिए छ्ह कति रिंन्ठि मुँ बिसि ङिलाइ लोमिंन्।
क्हिए न्हेमेइ बुद्धिए ताँ थेइ बिस्याँ, क्होल् त्हुबै ताँमैंउँइँ क्हिए सैं छेनाले ल्हैदिस्याँ,
तलेबिस्याँ च ताँमैं क्हिए खोंर थेंइ बिस्याँ धै च ताँमैं क्हिए सुँर मुँस्याँ च ताँइ क्हिए सैं तोंल् लब्मुँ।
ओ ङए च्ह, ह्रब-सेब तबै ल्हागिर ङए ताँ सैंर थेंन्; ङइ बिबै ताँमैं छेनाले थेद्।
ओ ङए च्ह, ङइ बिबै ताँमैं ङिंन्, धै ङइ बिबै ताँमैं क्हिए सैंर थेंन्;
पत्रुसइ छले ताँ लनालन् चारबै न्हाँम्स्योइ खेमैंलाइ हुवाइ। धै “चु ङइ खोबै च्ह ग। चु म्रोंसि ङ बेल्ले सैं तोंइमुँ। चइ बिबै ताँ छेनाले थेद्!” बिबै कै च न्हाँम्स्यो न्होंउँइँले थेइ।