13 अर्तिए ताँमैं खोंयोंन् बिलै मैंथेंन्; चलाइ स्योरल् आपिंन्, चइ बिब ङेन, तलेबिस्याँ चइ क्हिलाइ छ्ह पिंम।
झाइले च स्वर्गदूतइ बिइ, “मि म्रोंबि छेइ, ङ ह्याल् पिंन्।” दिलेया याकूबइ बिइ, “ङए फिर आशिक आपिंन् समा ङइ क्हि ह्याल् आपिं।”
लोद-सैंदाए ताँमैं ङिंबै म्हिमैं छ्याँबै छ्ह योंबै घ्याँर प्रमुँ, दिलेया लोदा सैंदा लमा थेबै न्ह आलबै म्हि आछ्याँबै घ्याँर फेम्।
क्ह्रोंसेंन्बै ताँ किंनु, धै च आचुँन्; सिरसुबास मुँब नेरो ताँ क्होबै म्हि तदु।
बुद्धि ख्वेब्मैंए ल्हागिर च छ्ह योंबै सिंधुँ ग; च क्हाब्मैंइ आशिक योंम्।
चुमैंइ क्हिलाइ छ्ह पिंम् धै क्हिए कुर ङ्हेबै माला धों तब्मुँ।
तलेबिस्याँ चइ बिबै ताँमैं क्हिए ल्हागिर बत्ति ग, धै लोदा सैंदाए ताँमैं क्हिलाइ घ्याँ तेंबै ह्वे ग, धै बानि छ्याँब् तरिगे बिसि हौदिमा छ्याँबै छ्ह थोबर क्हिलाइ घ्याँ उँइँम्।
तलेबिस्याँ खाबइ ङलाइ त्होमुँ, चइ छ्ह योंम् धै याहवेहजी चए फिर ल्हयो खम्।
दिलेया परमेश्वरए प्ल्हजी मत्त्रे छ्ह पिंमुँ, छाबै के म्हिमैंए भोंइ लल् आखाँ। ङइ क्हेमैंने बिरिबै ताँमैं परमेश्वरए प्ल्हउँइँले योंबै खोंयोंइ आखाँबै छ्हर्बै ताँ ग।
सिमोन पत्रुसइ बिइ, “ओ प्रभु, क्हिनेन् खोंयोंइ आखाँबै छ्ह पिंबै ताँमैं मुँ। ङि खाबै ङाँर ह्याब?
झाइले बारनाबास चर खमा परमेश्वरए आशिक नेरो दयाम्हाँया चमैंए फिर तब् म्रोंसि सैं तोंइ, धै चमैं ताँनने “खों न्होंउँइँलेन् प्रभुए फिर क्ह्रोंसेंन्ले बिश्वास लसि खी आपिल्ले टिरिल् त्हुम्,” बिसि चमैंए सैं भोंमिंइ।
चमैं प्रभु येशूए फिर बिश्वास लसि कुल्मिंबै चेला चिब्मैंने लोदै, संगति लदै, बालुन् चब् चसि प्रभु भोज चदै, खोंयोंन् बिलै प्राथना लरिमल।
दिलेया चमैंइ बिबै ताँन् ताँमैं छेनाले मैंन्, धै छ्याँबै ताँ म्हाँदिद्,
छतसि ङ्योइ तो ताँ थेइमुँ च ताँ झन् छेनाले थेल् त्हुम्। छेनाले आथेइ बिस्याँ ङ्योइ घ्याँ फ्लेयाम्।
ङ्योए अलि-अङाँमैंइ क्यु च्हजए को नेरो खेंमैंइ पिंबै ग्वाइउँइँले च दुष्टए फिर ट्होइमुँ, तलेबिस्याँ खेंमैंए ज्युए म्हाँया आलल्ले चमैं सिबरै या तयार मुँल।
दुष्टइ ग्याल्स लबै क्ल्ह्योर क्हि टिइमुँ बिब ङइ सेइमुँ। दिलेया दुष्ट टिबै क्ल्ह्योर ङए बारेर भर लल् खाँबै ग्वाइ पिंबै एण्टिपासलाइ म्हिमैंइ सैवानाबिलेया क्हिइ ङए फिर बिश्वास लब आपिइमुँ।