25 थाइ आसेल्ले दुःख खसि दुष्टमैं नास तमा क्हि आङ्हिंन्,
आछ्याँबै ताँमैं थेमा च आङ्हिं; चइ याहवेहए फिर भर लबइले चए सैं भोंब मुँ।
थाइ आसेल्ले चमैं नास तयाम्, चमैं बेल्ले ङ्हिंमा ताँन् नोबोइ!
म्हुँइँसर ङ्हिंन् लखबै सैउँइँले नेरो त्हिंइर प्हुरसि खबै मेउँइँले क्हि ङ्हिंल् त्हुरिब् आरे।
थेबै नाँ-खैं धों तबै दुःख क्हेमैंए फिर खब्मुँ, खैं स्युरब् धोंले क्हेमैंए फिर दुःख स्युरब्मुँ, दुःखइ लमा क्हेमैं क्र ओलै आखाँन् तब्मुँ।
“झाइले स्योंम्बै अगमबक्ता दानिएलइ बिब् धोंले नास लबै छेरान्दे ब्योंबै सै पबित्र क्ल्ह्योर क्हेमैंइ म्रोंब्मुँ। (म्हिइ चु ताँ खेसि क्होरिगे।)
लडे तइ बिब् नेरो लडे तबै हल्लामैं क्हेमैंइ थेब्मुँ। दिलेया क्हेमैं आङ्हिंन्, छाबै लडे तलन् त्हुम्। छान् तलेया च त्हेर्न ह्युल नास तरिब् आरे।
झाइले येशूजी चेलामैंने बिइ, “क्हेमैं तले छले ङ्हिंल? क्हेमैंने अझै बिश्वास आरे वा?”
ल्हडें नेरो प्होंब् नेब तइमुँ रो बिब क्हेमैंइ थेब्मुँ च त्हेर आङ्हिंन् तलेबिस्याँ म्हिए च्ह युब् भन्दा ओंसों चु ताँन् ताँमैं तलन् त्हुम्। छ तनाबिलेया ह्युलए नास अझै तरिब आरे।”
“क्हेमैंए सैं खैता-खैता आङ्हाँन्। क्हेमैंइ परमेश्वरए फिर बिश्वास लमुँ, छलेन ङए फिरै या बिश्वास लद।
दिलेया ठिक के लसि दुःख योंनाबिलेया क्हेमैंइ आशिक योंब्मुँ। म्हिमैंइ तोन् बिलेया चमैं म्रोंसि आङ्हिंन्, न्हुँ आलद्।