27 ङ्हाँदुमैंलाइ पिंबै म्हिल तो सैरैया आयों-आख्युब तरिब् आरे, ङ्हाँदुमैंलाइ आपिंबै म्हिए फिर सराप खब्मुँ।
सैं प्ल्हसि पिंबै म्हिइ मुइ झन ल्हें योंब्मुँ; दिलेया ह्रोंसने मुँन-मुँन् पिंल् आखाँबै म्हि झन् ङ्हाँदु तदै ह्याम्।
आगुए खाँचोर पिंल् खाँबै म्हिल बिब् धों तम्, धै अरूलाइ भों खबै ताँ बिमिंसि सैं क्होमिंबै म्हिए ल्हागिर ल्होबै म्हि योंम्।
म्ल्ह-नारि भकारिर तिगोले मुँलेया आचुँन्ले थेंबै म्हिलाइ म्हिमैंइ सराप पिंम्, दिलेया म्हिमैंलाइ म्ल्ह-नारि चुँल् त्हुम् बिब् मैंसि चुँबै म्हिइ आशिक योंम्।
आयो-आख्युब्मैंलाइ पिंब याहवेहलाइ खि पिंब् ग, धै खाबइ तो लइमुँ चए इनाम खीजी पिंब्मुँ।
आयों-आख्युब्मैंलाइ पिंबै म्हिइ आशिक योंब्मुँ, तलेबिस्याँ चइ ह्रोंसए चबै सैमैं ङ्हाँदुमैंलाइ चुमिंम्।
दुष्ट के लबै म्हिलाइ “क्हि ठिकन् मुँ,” बिबै म्हिलाइ ताँन् म्हिमैंइ सराप झोंब्मुँ, धै ह्रें-ह्रेंमैं च म्रोंसि छेरब्मुँ।
दुष्ट म्हिमैंइ ग्याल्स लमा म्हिमैं लोयाम्, दिलेया चमैं नास तमा ठिक के लब्मैं बडिम्।
घ्रिइ घ्रिने छ्याँबै के लब नेरो ह्रोंसने मुँबै सै फा-फु चुब आम्लेद्, तलेबिस्याँ छाबै ख्रोमैं म्रोंसि परमेश्वर सैं तोंम्।