22 पिंल् आचैबै म्हि प्ल्ब् तदा ङ्हाँमुँ, दिलेया ङ्हाँदु तदै ह्याब चइ आसे।
चमैं बैरु पखबै लिउँइँ स्वर्गदूत घ्रिइ बिइ, “क्हेमैंए ज्यु जोगेबर न्हेह्याद्, लिग्याँ तोसि आङ्ह्योद्, धै ब्याँसिर खनिरै आराद्। क्हेमैं आसिरिगे बिसि कोंउँइँ न्हेह्याद्।”
च्हैंसि मैंसि चाँजोमैं लमा बिब् धों मैंब् धों तम्; दिलेया च्हैंब् मैंब् आलल्ले के लमा ङ्हाँदु तम्।
ह्रोंसए सै न्होर ल्हें लबर ङ्हाँदुमैंलाइ ह्रुगुदिब्मैं नेरो प्लब्मैंलाइ क्होल्समैं पिंब ङ्हिंन-ङ्हिंन् ङ्हाँदु तब्मुँ।
सैं आसबै म्हिए चबै सैमैं आचद्, चए लिंबै चबै सैमैंए लोब आलद्,
भर लल् खाँबै म्हिए फिर ल्हें आशिक युब्मुँ, दिलेया युनन् प्लब् तदा ङ्हाँबै म्हिइ दण्ड योंब्मुँ।
ङए मुइ ङइ तो लदा ङ्हाँमुँ च लल् आयों रो वा? ङइ ल्हयो खब् म्रोंसि क्हिए मि तले छब?’
लोब लब, स्योर तेब, खैच्हिजिले पोंब, ख्रे लब, थेब् प्हैंब, आमादु तब,
दिलेया प्लदा ङ्हाँब्मैंइ तब आतबर दुःख योंम्, चमैं आङिं-आङिं तबै सैजरे पानेम्, केरै आफेबै छेरन् तबै सै जरे सैं ह्याम्, छाबै सैमैंइ म्हिमैं तोइ आचैन् लवाम्।