20 भर लल् खाँबै म्हिए फिर ल्हें आशिक युब्मुँ, दिलेया युनन् प्लब् तदा ङ्हाँबै म्हिइ दण्ड योंब्मुँ।
भर लल् खाँबै म्हिमैं ङने बालु टिल् योंरिगे बिसि चमैंए फिर ङए मि छरिमुँ; ठिक घ्याँर प्रबै म्हिइ ङए सेवा लब्मुँ।
ठिक के लबै म्हिइ आशिक योंमुँ, दिलेया दुष्ट म्हिइ छ्याँ-छ्याँबै ताँ पोंलेया चए सैंर आछ्याँबन् तम्।
छलु म्हिलु लसि खुबै सै न्होर तिस्यार्न नुयाम्, च्युगु-च्युगु लसि खुबै सै न्होर ल्हें ततै ह्याम्।
ङ्हाँदुमैंलाइ प्ह्रबै म्हिइ चलाइ बनेबै परमेश्वरए आब्रु वाब् ग; धै आगुए फिर दुःख तमा सैं तोंबै म्हिमैंइ दण्ड योंब्मुँ।
च्हैंब् मैंब् आलल्ले ह्रब् प्हैंब छ्याँब आत, आतुरि लमा घ्याँ फ्लेम्।
आतुरले अँश किंबै म्हिए सै न्होर लिउँइँ तोइ केर आफे।
ङ खोंयोंइ म्हाँया लम् बिसि ल्हें म्हिमैंइ प्हैंम्, दिलेया भर लल् खाँबै म्हि खाबइ त्होल् खाँमुँ?
प्लब् तबर क्हिइ दु:खले के आलद्; ह्रोंसए बुद्धिइ तोइ के आलद्।
पिंल् आचैबै म्हि प्ल्ब् तदा ङ्हाँमुँ, दिलेया ङ्हाँदु तदै ह्याब चइ आसे।
“भर लल् खाँब नेरो बुद्धि मुँबै केब्छैं खैबै तम्? च केब्छैंने क्ल्हेइ ‘धिंर्बै केब्छैंमैं चब-थुँब ठिक त्हेर पिंन्’ बिसि चए जिम्मार वाथेंम्।
“चए के म्रोंसि क्ल्हेजी चने बिइ, ‘स्याबास! क्हि छ्याँबै के लब नेरो भर लल् खाँब् तइ! क्हि च्युगुदे सैरै या भर लल् खाँब् तइ। छतसि तारे ङइ ल्हें सैमैंए जिम्मा क्हिलाइ पिंब्मुँ। क्हि ह्रोंसए क्ल्हेने बालुन् सैं तोंन्ले टिद्।’
प्रभु येशूजी बिइ, “भर लल् खाँब नेरो बुद्धि मुँबै म्हि खाब् जा? धिं क्ल्हेइ ह्रोंसए धिंर्बै तोन्दोंरि सैए जिम्मा पिंसि ह्याबै लिउँइँ भर लल् खाँब नेरो बुद्धि मुँबै म्हिइ अरू केब्छैंमैंलाइ चब् थुँबै तौदु छेनाले लमिंम्।
येशूजी ह्रोंसए चेलामैंने बिइ, “प्लबै म्हि घ्रिल चाँजो लबै नाइके म्हि घ्रि मुँल। चइ ह्रोंसए क्ल्हेए सम्पति उडिदिवाइ बिसि म्हिमैंइ चए फिर छ्याब् ल्हैदिल।
क्हेमैंए फिर खबि छेबै दुःखने आङ्हिंन्। थेद्, क्हेमैंलाइ पापर च्होवाबै ल्हागिर दुष्टइ को-कोइलाइ झेलर झोंब्मुँ। क्हेमैंलाइ च्युगैं मत्त्रे दुःख तब्मुँ। दिलेया क्हेमैं आसिन् समा ङए फिर बिश्वास लरिद्, छलस्याँ ङइ क्हेमैंलाइ इनामर खोंयोंइ आखाँबै छ्ह पिंब्मुँ।
दुष्टइ ग्याल्स लबै क्ल्ह्योर क्हि टिइमुँ बिब ङइ सेइमुँ। दिलेया दुष्ट टिबै क्ल्ह्योर ङए बारेर भर लल् खाँबै ग्वाइ पिंबै एण्टिपासलाइ म्हिमैंइ सैवानाबिलेया क्हिइ ङए फिर बिश्वास लब आपिइमुँ।