13 पापमैं लोइरि थेंबै म्हिल खोंयोंइ छ्याँब आत, दिलेया “पापमैं लइमु” बिसि पिवाबै म्हिइ आशिक योंम्।
छतमा याहवेहजी कयिनने “क्हिए अलि हाबिल खनिर मुँ?” बिसि ङ्योएमा चइ बिइ, “तुसि! ङइ आसे। ङ ङए अलिए प्ह्रोंछैं वा?”
ओ परमेश्वर, ङए खों छ्याँब लमिंन्, धै ङलाइ ठिक सैं पिंन्।
आगुलाइ म्लोसि पोंमा प्होंगि तम्, दिलेया म्हाँया लमा आछ्याँबै ताँमैं म्लेयाम्।
पाप के ललेया क्षमा पिंबै म्हिइ म्हाँया लम्; दिलेया घरि-घरि ताँ क्हेरिबै म्हिइ क्ह्रिबै थुमैं या फ्रेवाम्।
छले परमेश्वरजी चमैं ताँन खेंमैंए आछ्याँबै के लबै घ्याँ पिसि एखब् म्रोंइ, खीए खोंर ल्हयो खइ। छतसि खीजी सहर नास लम् बिब् धोंले सहर नास आल।
ङ ओंसों डमस्कस नेरो यरूशलेम सहरजरे, यहूदीमैंए ताँन् ह्युलरि, झाइले अरू ह्रेंमैंए ह्युलरै या ह्यासि पाप केमैं पिसि परमेश्वरउँइँ सैं एद् धै ह्रोंसइ सैं एइ बिब उँइँबर छ्याँबै केमैं लल् त्हुम् बिसि लोमिंइ।