23 सए भाडोर चाँदिइ म्होरब् धोंले दुष्ट म्हिमैंइ सुँइ मत्त्रे छ्याँब् लम्।
सैं न्होंर आगुलाइ हेल लबै ताँ लोस्याँ क्हि स्योलिबै म्हि ग, धै आगुइ आब्रु ह्याबै ताँ लप्रबै म्हि आमादु ग।
तलेबिस्याँ चइ खोंयोंन् बिलै ह्रोंसए खि खैले रेब् ङ्हे बिसि मैंरिम्; चइ क्हिने “चद्! थुँन्!” बिलेया चए सैं क्हिए फिर छ्याँब आत!
चाँदिर मुँबै कस तेवाद्, धै सुनारइ छ्याँबै भाँड बनेल् खाँब्मुँ।
छाबै म्हिमैंइ छ्याँबै ताँमैं पोंलेया आक्वेंन्, तलेबिस्याँ चए सैंर छलु म्हिलु लबै ताँमैं मत्त्रे तम्।
क्ह्रिबै थुइ छ्याँब तरिगे बिसिन् हौदिस्याँ चए ताँ क्वेंल् खाँम्, दिलेया शत्तुरइ म्हाँया लब् धों तलेया चए सैंइ आछ्याँबन् मैंम्।
“धिक्कार मुँ, शास्त्रिमैं नेरो फरिसीमैं क्हेमैं फिब्लो पार्दिब्मैं! क्हेमैं चुनइ स्यालबै छगों धों तब मुँ। च छगों बैरुउँइँले ङ्ह्योमा छ्याँब म्रोंम्, दिलेया न्होंर सिबै म्हिए ह्रिब नेरो क्राँरिबै से मत्त्रे तम्।
छतमा येशूजी चने बिइ, “क्हेमैं फरिसीमैं थलि प्हेलाए फि-फि छेन्ले म्याम्। दिलेया क्हेमैंए सैंर बिस्याँ आछ्याँबै ताँमैं नेरो लोबइ प्लिंइमुँ।”