12 ह्रोंसन् ह्रब्-सेब् ग बिसि प्हैंबै म्हि म्रोंइमुँ वा? छाबै म्हि भन्दा बरु आमादुए फिर आशा थेंल् खाँम्।
आमादुइ ह्रोंस ठिक घ्याँर प्रइमुँ ङ्हाँम्, दिलेया ताँ क्होल् खाँबै म्हिइ आगुए सल्लामैं थेम्।
सैं झोंसि ह्रोंसए केमैं लबै म्हि क्हिइ म्रोंइमुँ वा? छाबै म्हि म्रुँए उँइँर रासि के लब्मुँ; तोन् तोर्बै म्हिमैंए उँइँर राल् त्हुरिब् आरे।
च्हैंसि मैंसि पोंबै म्हि ङि भन्दा प्ल्हेगुइ ह्रोंसन् ह्रब्-सेब् ङ्हाँम्।
आमादुने पोंब् अनुसार्बै जवाफ चलाइ पिंन्, आस्याँ चइ ह्रोंसन् ह्रब् सेब् तब् मैंम्।
प्लबै म्हिइ ह्रोंसलन् ह्रब्-सेब् प्हैंमुँ। दिलेया ङ्हाँदुन् तलेया ताँ क्होबै म्हिइ च खैतब् मुँ बिसि सेम्।
ह्रोंसए बुद्धिर मत्त्रे प्रबै म्हि आमादु ग, दिलेया ह्रब्-सेब्मैंए अर्थिमैं किंबै म्हि जोगेब्मुँ।
च्हैंब् मैंब् आलल्ले पोंबै म्हि क्हिइ म्रोंइमुँ वा? चने भन्दा आमादुए फिर ल्हें आशा तम्।
क्हि ह्रोंसन् ह्रब्-सेब् आप्हैंन्; याहवेहलाइ म्हाँदिद्, आछ्याँबै केमैं पिवाद्।
“चु च्ह ङ्हिंर आबाइ बिबै ताँ खाबइ ङिंइ? ठागुइ उ च्योंबइ?” चमैंइ “ठागुइ,” बिइ। झाइले येशूजी चमैंने बिइ, “क्ह्रोंसेंन ङ क्हेमैंने बिमुँ, रोमी म्रुँए ल्हागिर बालि रेब्मैं नेरो फ्यालुस्यो के लब्मैं क्हेमैं भन्दा ओंसों परमेश्वरए ग्याल्सर होंब्मुँ।
फरिसीइ रासि सैं न्हों-न्हों छले प्राथना लइ, ‘ओ परमेश्वर, ङ क्हिलाइ धन्यबाद पिंमुँ, तलेबिस्याँ ङ अरू म्हिमैं धोंले लोब लब, स्योर तेब, च्हमिरिमैंए फिर आछ्याँबै सैं मैंबै म्हि आङिं, धै चु बालि रेबै म्हि धों तबै या ङ आङिं।
झाइले येशूजी च च्हमिरि ङाँइ तोसि सिमोनने बिइ, “चु च्हमिरिलाइ म्रोंइमुँ वा? ङ क्हिए धिंर खमा क्हिइ प्हले ख्रुबै क्यु या आपिं, दिलेया चुइ खीए मिग्लिइ ङए प्हले ख्रुमिंसि क्रप्होइ फ्योमिंइ।
येशूजी चमैंने बिइ, “क्हेमैं कनमैं मुँस्याँम् पापए दोषि आतमल, दिलेया क्हेमैंइ ‘ङि म्रोंल् खाँम्’ बिमुँ, छतसि क्हेमैंए पाप क्हेमैंनेन् तरिम्।”
ताँनने क्ह्रिइ टिद्, थेब् आप्हैंन्, बरु कुरब्मैंने बालु प्रद्, ह्रोंसन् बेल्ले ह्रब्-सेब् आप्हैंन्।
क्हेमैंइ ‘ङ प्लब मुँ, ङलाइ तोए सैरै या खाँचो आरे,’ बिम्। दिलेया ह्रोंस् ङ्हो आसब, ङ्हाँदु, मि आम्रोंब, क्लुना मुँ बिब क्हेमैंइ था आसे।