31 चर खन्तोदोंन् पुजुमैं मुँल, पोलो नेरो नोइ म्रों हुवाल, धै युँमाए गारामैं ताँन् फुयाल।
प्ल्हेगु म्हिइ ल्हें सै म्हैलेया चइ तोइ आयों, दिलेया भोंन्ले के लबै म्हिइ तोन्दोंरि योम्।
याहवेहलाइ म्हाँदिमा छ्ह योंबै घ्याँर फेम्, छले च म्हि ढुका तसि टिल् खाँम्; धै चलाइ दुःखइ छुइल् आखाँ।
प्ल्हेगुइ ठिक त्हेर क्ल्या आक्ल्यो; छतसि बालि खुबै त्हेर चइ तोइ आयों।
“बैरु सिंह मुँ! छतसि घ्याँर ह्यास्याँ ङलाइ सैवाम्!” बिसि प्ल्हेगु म्हिइ बिम्।
तलेबिस्याँ प्हाकोमैं नेरो चब्लामैं ङ्हाँदु तब्मुँ, धै न्हरु ल्हें च्हुइब्मैं थौनि कुसि प्रबर फेब्मुँ।
छाब् म्रोंसि ङए सैंर ताँ घ्रि खइ, च ताँमैंउँइँले ङइ चु ताँमैं क्होइ:
पुजुर तेबै प्लु धों तबै म्हि छाब् ग: चइ परमेश्वरए ताँ थेलेया चु ह्युलर्बै न्हुँ नेरो मुइए लोबइ लमा चइ थेबै ताँर च भोंसि तल् आखाँ। छतसि तोइ रोमैं रोल् आखाँ।
कोइ प्लुमैं पुजुए ल्होंर तेइ धै पुजुए छ्यारइ लमा च प्लु सैवाइ।
दिलेया चइ पुजु नेरो क्ह्रुमैं म्लोइ बिस्याँ च तो केरै आफे, धै परमेश्वरउँइँले चइ सराप योंल् खाँम्। लिउँइँ च मिर ख्रोंवाम्।