19 दुष्ट म्हिमैंइ लमा न्हुँ आलद्, धै चमैंने ह्रिस आलद्,
दुष्टमैंए सल्लार आप्रब, नेरो पापिमैंइ लब् धोंले आलब, धै परमेश्वर स्यारब्मैंने बालु आटिबै म्हिइ आशिक योंम्।
ङए परमेश्वरए ताँमैं ङइ छेनाले ङिंरिगे बिसि, ओ दुष्ट के लब्मैं, ङउँइँले ह्रेंगो तह्याद्।
दुष्ट म्हिमैं प्लब् म्रोंसि सैं च्योंब् आलद्; दुष्ट म्हिमैंइ तो ललैया चमैंए फिर ह्रिस आलद्।
तलेबिस्याँ दुष्टमैं छ्याँब् तब् म्रोंसि च थेब् प्हैंब्मैंए फिर ङइ ह्रिस लमल।
बुद्धि मुँबै म्हिने प्रबै म्हि बुद्धि मुँबन् तम्, आमादुमैंने प्रस्याँ नास तम्।
पापिमैं छ्याँब् तब् म्रोंसि क्हिइ ह्रिस आलद्, बरु त्हिंइतिमिन् याहवेहलाइ मान लरिद्।
दुष्ट म्हिमैं म्रोंसि ह्रिस आलद्, चमैंने बालु थु तबै सैं आलद्,
छाबै म्हिमैं याहवेहजी आखो, छलब् म्रोंमा खीजी चउँइँले खीए ह्रिस स्योमिंब्मुँ।
छतसि याहवेहजी छ बिइमुँ: “क्हेमैं च आछ्याँबै म्हिमैंए म्हाँजोउँइँले त्होंइ खो, क्हेमैं चमैं ङाँइले स्यो तल् त्हुम्। पापर च्होवाबै सैमैं आछुइद्, झाइले ङइ क्हेमैं ङ ङाँर खल् पिंस्यो।
मिछु खैबर म्हिमैंइ लबै केर आफेबै केमैंउँइँले स्यो तद्, बरु छाबै केमैं ह्वेर पसि आछ्याँब ग बिसि ताँनने उँइँमिंन्।
धबै स्वर्गउँइँले छ बिबै कै ङइ थेइ, “ओ ङए म्हिमैं, खो! च सहरउँइँले त्होंसि चुर खो। चए फिर तखबै थेबै दुःख क्हेमैंइ नोल् आत्हुरिगे चइ लबै पापर चने बालु आप्रद्।