16 तलेबिस्याँ ठिक के लबै म्हि ङिखे समा क्हुरियालेया धबै रेम्, दुष्ट म्हिमैं बिस्याँ थेबै दु:ख तसि नास तब्मुँ।
झाइले चमैंइ च म्हुँइँसरै या खेंमैंए आबालाइ प्हा थुँल् पिंसि च्योंब्स्यो आबाने रोनेइ। च्योंब्स्यो खसि रोसि रेसि ह्याबै या लोतइ आसे।
म्रुँइ छबिमा मोर्दकैलाइ च्योब् बिसि क्योबै त्होर चमैंइ हामानलाइन च्योवाइ। च लिउँइँ बल्ल म्रुँए ह्रिस म्हइ।
ठिक के लबै म्हिए फिर ल्हें दुःखमैं खमुँ, दिलेया याहवेहजी चए ताँन् दुःखउँइँले फ्रेमिंम्।
ह्रोंसइ लबै आछ्याँबै केइन दुष्ट म्हिमैं सैवाब्मुँ, धै ठिक के लब्मैंलाइ आखोब्मैंइ दण्ड योंब्मुँ।
च थुरलैया क्हुररिब् आरे तलेबिस्याँ याहवेहजी ह्रोंसए योइन चए यो क्हासि क्हुरल् पिंरिब् आरे।
छतसि परमेश्वरजी क्हिलाइ योगोर्लेन् नास लवाब्मुँ; क्हिए तम्बुउँइँलेन् खीजी क्हि चैंबोब्मुँ, सोगोंमैंए ह्युलउँइँले खीजी क्हि स्युसि भ्योंवाब्मुँ। तिस्याँदे मैंन्
चमैंइ लबै आछ्याँबै केमैंए दण्ड चमैंए क्रर्न खम्, चमैंइ लबै दुष्ट केमैं चमैंए क्रर्न कुखम्।
ओ प्रभु, क्हिलाइ प्ह्रसि ङिए ङ्हेब् ट्हुब्मैंइ क्हिए मिं वाइमुँ, छतसि चए ङिखे गुणा खी चमैंने किंमिंन्।
स्योलिबै ताँ बिप्रबै म्हिए फिर दु:ख खम्, दिलेया भर लल् खाँबै ताँ पोंबै म्हिइ प्ल्होंरिबै सैं छि ङ्हाँन् लम्।
पापिमैं खना ह्याले दुःखन् योंमुँ, ठिक के लबै म्हिइ आशिक योंम्।
दुष्ट म्हिमैंए लबै केइ ह्रोंसन् नास तयाम्, दिलेया ठिक के लब्मैं सिमै या आशा योंम्।
तलेबिस्याँ थाइ आसेल्ले चमैं नास तयाब्मुँ। याहवेह नेरो म्रुँइ चमैंलाइ पिंबै दुःख खाबइ था सेमुँ?
छतसि चए फिर थाइ आसेल्ले दुःख खब्मुँ; धै मैं-ङों लल् आयोंल्लेन् च सियाब्मुँ।
दिलेया चइ परमेश्वरए मान आलबइले च त्हेर्न प्रभुए स्वर्गदूतइ चम्हिमैंए उँइँरलाइ ल्हिवाइ धै चए ज्युर प्हुँलुँ उजी उजी तसि च म्रुँ सियाइ।
च त्हेर म्हिमैंइ “शान्ति ने सुरक्षा तइमुँ, ङ्योए फिर आछ्याँबै ताँ तोइ तल् आखाँ,” बिरिमा सुत्केरि बेथा ल्हैदिब् धोंले तिखेर्न चमैंए फिर दुःख तब्मुँ। च दुःखउँइँले खाबै या स्योरल् आखाँ।