14 छलेन बुद्धि क्हिए सोए ल्हागिर खुदु धोंन् ग; क्हिइ च योंल् खाँइ बिस्याँ, च क्हिए इनाम तब्मुँ, धै क्हिइ थेंबै आशा पूरा तब्मुँ।
क्हिजी फैबै बाछा ङए लेर बेल्ले लिंब तइमुँ, क्वे खुदु भन्दै या ङए सुँर च बेल्ले लिंइमुँ।
क्हिजी बिबै ताँमैं ङए ल्हागिर मारा मुइ भन्दा थेब मुँ, च ताँमैंइ खोंयोंइ बिलै ङए सैं तोंन् लम्।
छ्याँबै ताँमैं क्वे खुदुए न्हाँज्यु धों तम्, चइ म्हिमैंलाइ भों पिंम्, धै सैं तोंन् लम्।
तलेबिस्याँ बुद्धि क्हिए खों न्होंर खब्मुँ, धै ज्ञानइ क्हिए सैं प्लिंसि छिं ङ्हाँब्मुँ,
तलेबिस्याँ च ताँमैं क्हिए खोंर थेंइ बिस्याँ धै च ताँमैं क्हिए सुँर मुँस्याँ च ताँइ क्हिए सैं तोंल् लब्मुँ।
छलस्याँ क्ह्रोंसेंन क्हिइ इनाम योंब्मुँ; धै क्हिइ थेंबै आशा तोन् तोर्न तरिब् आरे।
येशूजी चने बिइ, “क्हि क्ह्रोंसेंनन्बै ठिक तदा ङ्हाँस्याँ ह्यासि क्हिने मुँबै तोन्दोंरि सै न्होर चुँसि योंबै मुइ ङ्हाँदुमैं चुमिंन्। छलस्याँ क्हिइ स्वर्गर सै न्होर योंब्मुँ। झाइले खसि ङए लिलि ल्हैदिद्।”
दिलेया परमेश्वरए ठिमर्बै ताँमैं छेनाले थेसि चर बिब् धोंलेन् प्रबै म्हिइ आशिक योंब्मुँ। तलेबिस्याँ ठिमइ छ्याँबै छ्ह खैले थोल् त्हुम् बिबै ताँमैं लोमिंम्, धै ठिमर्बै ताँमैं आम्लेबै म्हि ठिमइ बिब् धोंलेन् लरिम्।