9 आयों-आख्युब्मैंलाइ पिंबै म्हिइ आशिक योंब्मुँ, तलेबिस्याँ चइ ह्रोंसए चबै सैमैं ङ्हाँदुमैंलाइ चुमिंम्।
आयोंब्-आख्युब्मैंलाइ चइ सैं प्ल्हसि पिंइमुँ; चइ लबै ठिक केमैं खोंयोंन् बिलै तरिम्; चलाइ ताँनइ मान लब्मुँ, धै चए क्र कैंडो तब्मुँ।
आगुए फिर ल्हयो खबै म्हिल छ्याँब तम्, दिलेया दयाम्हाँया आरेबै म्हिलाइ दुःख तम्।
आगुए खाँचोर पिंल् खाँबै म्हिल बिब् धों तम्, धै अरूलाइ भों खबै ताँ बिमिंसि सैं क्होमिंबै म्हिए ल्हागिर ल्होबै म्हि योंम्।
छ्याँबै के लप्रबै म्हिलाइ ताँनइ खोम्, दिलेया आछ्याँबै के लप्रबै म्हिए फिर आछ्याँबन् तखम्।
ह्रोंसए ङ्हेब्-ट्हुब्मैंलाइ हेल लबै म्हिइ पाप लम्, दिलेया आयोंब्-आख्युब्मैंए खाँचो टार्दिमिंबै म्हिइ आशिक योंम्।
आयो-आख्युब्मैंलाइ पिंब याहवेहलाइ खि पिंब् ग, धै खाबइ तो लइमुँ चए इनाम खीजी पिंब्मुँ।
दुःख योंबै म्हिइ ग्वार ह्रिमा थबै न्ह आलल्ले टिबै म्हिइ ग्वार ह्रिमा चलाइ खाबज्यै ल्होरिब् आरे।
ह्रोंसए आबा-आमाए मुइ लुडिसेया “ङइ गल्ति आलइमुँ!” बिबै म्हि नास लबै म्हिए थु ग।
ङ्हाँदुमैंलाइ पिंबै म्हिल तो सैरैया आयों-आख्युब तरिब् आरे, ङ्हाँदुमैंलाइ आपिंबै म्हिए फिर सराप खब्मुँ।
ङ्हाँदुमैंए फिर ल्हयो खसि चइ चैदिबै सै पिंम्, धै आयों-आख्युब्मैंलाइ पिंब्रें लम्।
ङए मुइ ङइ तो लदा ङ्हाँमुँ च लल् आयों रो वा? ङइ ल्हयो खब् म्रोंसि क्हिए मि तले छब?’
लोब लब, स्योर तेब, खैच्हिजिले पोंब, ख्रे लब, थेब् प्हैंब, आमादु तब,
बरु भत्यार लमा ङ्हाँदुमैं, डुँडामैं, खोडमैं नेरो कनमैं हुइद्।
प्रभु येशूजी बिबै चु ताँ मैंन्, ‘किंबै म्हि भन्दा पिंबै म्हिइ आशिक् योंम्।’ छतसि क्हेमैंज्यै या बेल्ले भोंले के लसि भों आरेब्मैं ल्होल् त्हुम् बिसि क्हेमैंए उँइँर्न ङइ के लसि नमुना उँइँमिंइँमुँ।”
घ्रिइ घ्रिने छ्याँबै के लब नेरो ह्रोंसने मुँबै सै फा-फु चुब आम्लेद्, तलेबिस्याँ छाबै ख्रोमैं म्रोंसि परमेश्वर सैं तोंम्।
क्हेमैंइ छ्याँबै के लइमुँ, क्हेमैंइ परमेश्वरलाइ म्हाँया लइमुँ बिब उँइँबै ल्हागिर खीए म्हिमैंलाइ ल्होरिइमुँ, अझै क्हेमैंइ ल्होरिमुँ। क्हेमैंइ लबै छ्याँबै के परमेश्वरजी म्लेरिब् आरे, तलेबिस्याँ खीजी ठिक निसाफ लम्।
गनगन आलल्ले घ्रिइ घ्रिलाइ प्ह्रेंमैं धोंले मान लद्।