3 बुद्धि मुँबै म्हिइ ह्रोंसए फिर दुःख खब ओंसोंन् म्रोंसि लोबै क्ल्ह्यो म्हैम्, दिलेया आमादु म्हि छाइन ह्याम् धै दुःख योंबर फेम्।
“ओ आमादुमैं, क्हेमैं खोंयों समा ज्ञान बुद्धिलाइ तो धोंइ आङ्हाँन्ले प्ररिमुँ? खोंयों समा आउलाइ प्ह्रबै ताँमैं लसि सैं तोंरिमुँ, ओ आमादुमैं, तले जा, क्हेमैंइ ज्ञान बुद्धिलाइ तो धोंइ आङ्हाँब?
बुद्धि मुँबै म्हि याहवेहने ङ्हिंमुँ धै आछ्याँबै केमैं आल, आमादु बिस्याँ च्हैंब् मैंब् लल् आखाँब नेरो ह्रिस ल्हें खब् तम्।
च्योंरि तब नेरो याहवेहलाइ म्हाँदिबै म्हिइ सै न्होर, इजेत नेरो ह्रिंबै छ्ह योंम्।
बुद्धि मुँबै म्हिइ ह्रोंसए फिर न्होह्रों तम् बिब ह्रेंगोउँइँलेन् म्रोंसि लोबै क्ल्ह्यो म्हैम्, दिलेया च्हैंब् मैंब् लल् आखाँबै म्हि छाइन ह्याम् धै दुःख योंबर फेम्।
कतिन् हौदिसेया पोथाँइ आनबै म्हि थाइ आसेल्ले नास तयाम्।
आह्र-आसेबै फ्रेंसिमैंए म्हाँजोर कत्ति क्होल् आखाँबै म्हि घ्रि ङइ म्रोंइ।
बिश्वासउँइँलेन् नोआज्यै च त्हे समा आम्रोंबै केमैंए बारेर परमेश्वरउँइँले था सेइ। धै खीजी बिबै ताँ क्वेंसि ह्रोंसए परवा जोगेबर नोआइ क्यु झाज घ्रि बनेइ। धै “ह्युलर्बै म्हिमैंइ परमेश्वरजी बिबै ताँ आक्वेंइमुँ,” बिसि नोआइ चमैंलाइ छ्याब् मुँबन् ठर्दिइ, दिलेया ह्रोंसए बिश्वासउँइँले च ठिक ठर्दिइ।
खीजी फैबै बाछा नेरो खीजी चबै कसम ङ्हिंना ङ्हिंन् खोंयोंइ प्लिंल् आखाँ, तलेबिस्याँ खीजी खोंयोंइ स्योर आते। छतसि खीए फिर भर थेंब्मैंइ ङ्योलाइ पिंम् बिबै सै योंबर ङ्योइ थेबै भों योंइमुँ।