17 सयल थोबै म्हि ङ्हाँदु तम्; धै प्हा नेरो छ्युगु ल्हें चबै म्हि प्लब आत।
ठिक के लब्मैंए फिर खबै दुःख फ्रेमिंब दुष्टमैंन् तब्मुँ, धै भर लल् खाँबै के लब्मैंए फिर खबै दुःख फ्रेमिंब छलु म्हिलु लब्मैंन् तब्मुँ।
बुद्धि मुँबै म्हिए धिंर सै न्होर नेरो छ्युगुइ प्लिंब्मुँ, दिलेया आमादुइ ह्रोंसइ योंबै मुइ ताँन् उडेयाम्।
प्हाकोमैं नेरो से ल्हे चब्मैंने प्रब टिब आलद्,
तलेबिस्याँ प्हाकोमैं नेरो चब्लामैं ङ्हाँदु तब्मुँ, धै न्हरु ल्हें च्हुइब्मैं थौनि कुसि प्रबर फेब्मुँ।
दिलेया म्हरेस्यो तसेया च खै तदा ङ्हाँमुँ छान् तप्रस्याँ सोगोंन् तलेया सियाब् धोंन् तब् ग।
अझै चमैंइ अरूलइ धोका पिंब, खैचिज्हिले पोंब, ह्रब् प्हैंब, परमेश्वरए सैं तोंन् लबै साटोर चमैं मोज-मज्जा लब् खोब।