13 दुःख योंबै म्हिइ ग्वार ह्रिमा थबै न्ह आलल्ले टिबै म्हिइ ग्वार ह्रिमा चलाइ खाबज्यै ल्होरिब् आरे।
चमैंइ ल्होमिंन् बिसि ग्वार ह्रिइ, दिलेया चमैं जोगेमिंब खाबै आरेल। चमैंइ याहवेहने या ग्वार ह्रिइ, दिलेया खीजी चमैंने तोइ ज्वाफ आपिं।
चमैंए ताँ प्हुरिए म्येकैं धोंन् तम्। न्ह आथेबै साँबे प्हुरिइ धोंले चमैंइ खेंमैंए न्ह म्रुम्।
“च त्हेर क्हेमैंइ ङने ग्वार ह्रिब्मुँ, दिलेया ङइ थेरिब् आरे; चमैंइ दु:खले ङ म्हैप्रब्मुँ दिलेया चमैंइ ङ स्यारिब् आरे।
ङ्हाँदुमैंलाइ पिंबै म्हिल तो सैरैया आयों-आख्युब तरिब् आरे, ङ्हाँदुमैंलाइ आपिंबै म्हिए फिर सराप खब्मुँ।
“तलेबिस्याँ क्हेमैंए फिर आछ्याँब् लब्मैंलाइ क्हेमैंइ क्षमा लइ बिस्याँ स्वर्गर मुँबै क्हेमैंए परमेश्वर आबाज्यै या क्हेमैं क्षमा लमिंब्मुँ।
तलेबिस्याँ खैले क्हेमैंइ आगुए फिर छ्याब् ल्हैदिमुँ। छलेन परमेश्वरजी क्हेमैंए फिर छ्याब् ल्हैदिब्मुँ। क्हेमैंइ खैले क्होंएँमुँ, छलेन क्हेमैंलाज्यै या क्होंएँब्मुँ।
धिं क्ल्हे रेसि म्रा तोरवाबै लिउँइँ क्हेमैं बैरु रासि म्रा ह्रादै ‘ओ प्रभु, म्रा थोंमिंन्,’ बिब्मुँ, दिलेया खीजी ‘क्हेमैं खनिउँइँले खल ङइ क्हेमैं ङो आसे,’ बिब्मुँ।
स्तिफनसइ छबिमा चमैं थेबै कैले ओरसि ह्रों-ह्रोंसए न्ह म्रुइ। धै चमैं ताँनइ तिखेर्न चए फिर ह्वानेइ।
दिलेया प्लबै म्हि घ्रिइ ह्रोंसए बिश्वासी अलि-अङाँलाइ खाँचो तब् म्रोंसेया चमैंए फिर सैं सारो लइ बिस्याँ, परमेश्वरए म्हाँया चने तम् रो वा?