2 च्हैंब् मैंब् आलल्ले ह्रब् प्हैंब छ्याँब आत, आतुरि लमा घ्याँ फ्लेम्।
तलेबिस्याँ चमैं आतुरले पाप के लबर ह्याम्, धै चमैं म्हि सैबर खोंयोंन् बिलै युनन् छेम्।
ठिक के लबै म्हिइ पोंबै ताँइ ल्हें म्हिलाइ छ्याँब् लम्, दिलेया ज्ञान बुद्धिए ताँ आथेबइले आमादुमैं नास तयाम्।
युनन् ह्रिस आखबै म्हि बुद्धि मुँबै म्हि ग, दिलेया युनन् ह्रिस खबै म्हि आमादु ग।
च्हैंसि मैंसि चाँजोमैं लमा बिब् धों मैंब् धों तम्; दिलेया च्हैंब् मैंब् आलल्ले के लमा ङ्हाँदु तम्।
आतुरले अदालतर आह्याद्; तलेबिस्याँ क्हिए ङ्हेब्-ट्हुब्मैंइ लिउँइँ फापिन् लइबिस्याँ क्हिइ तो लमुँ?
भर लल् खाँबै म्हिए फिर ल्हें आशिक युब्मुँ, दिलेया युनन् प्लब् तदा ङ्हाँबै म्हिइ दण्ड योंब्मुँ।
पिंल् आचैबै म्हि प्ल्ब् तदा ङ्हाँमुँ, दिलेया ङ्हाँदु तदै ह्याब चइ आसे।
च्हैंब् मैंब् आलल्ले पोंबै म्हि क्हिइ म्रोंइमुँ वा? चने भन्दा आमादुए फिर ल्हें आशा तम्।
आबा नेरो ङ ङो आसेबइले चमैंइ चु के लब्मुँ।
चमैंइ परमेश्वरलाइ बेल्ले छेनाले म्हाँदिदा ङ्हाँमुँ बिसि ङ साक्षि पिंल् खाँम्; दिलेया खैले म्हाँदिल् त्हुम् बिसि चमैंइ आसेइमुँ।
क्हेमैंए ल्हागिर ङए प्राथना चुन् मुँ: क्हेमैंए म्हाँया बेल्ले बडिदै ह्यारिगे, धै ज्ञान नेरो छेनाले क्होबै बुद्धि बेल्ले ल्हें योंरिगे।