16 परमेश्वरजी बिबै ताँमैं ङिंबै म्हिइ ह्रोंसए छ्ह जोगेम्; दिलेया खीजी प्रद् बिबै घ्याँलाइ तो धों आङ्हाँबै म्हि सिब्मुँ।
खीने फैबै बाछा पूरा लब्मैं, नेरो खीजी बिबै के लब्मैं ताँनए ल्हागिर खी क्वेंल् खाँब् तरिब्मुँ।
सल्ला आकिंबै म्हिइ नौसन् ब्येहोर्दिल् त्हुँम्, दिलेया बिब् ङिंबै म्हिइ इनाम योंम्।
लोदा सैंदाए ताँ आथेबै म्हिइ ह्रोंसल्न न्होह्रों लम्, दिलेया लोदा सैंदाए ताँ ङिंबै म्हि ह्रब्-सेब् तम्।
सोजो म्हिइ आछ्याँबै केमैं आल; आछ्याँबै के आलब्मैंइ छेनाले छ्ह थोल् खाँम्।
क्ह्रियाल् खाँबै ताँ थोबै म्हि सिगोंमैंने बालु थु तबर फेनेब्मुँ।
सुँइ खैच्हिजिले आपोंइ बिस्याँ ह्रोंसए फिर दुःख तबइले जोगेम्।
दुष्ट म्हिमैंए घ्याँमैंर पुजु नेरो ङोमैं तम्; ह्रोंसलाइ जोगेबै म्हि च सैमैंउँइँले ह्रेंगो टिम्।
परमेश्वरए ताँ आङिंबै म्हिमैं प्हुँयाम्, परमेश्वरए ठिम म्हाँदिबै म्हिइ आशिक योंब्मुँ।
ओ ङए च्ह, ङइ लोमिंबै ताँमैं आम्लेद्, ङइ बिबै ताँमैं ह्रोंसए खोंर थेंन्।
क्हेमैंइ ताँन् ह्युल योंनाबिलेया ह्रोंस नास तयाइ बिस्याँ तो फायदा तम् रो? म्हिइ ह्रोंसए सोए साटोरि तो सै पिंल् खामुँ?
पेयेशूजी चने बिइ, “क्हिइ ठिकन् बिइ। छान् लद्, छ लइबिस्याँ क्हिइ खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंब्मुँ।”
दिलेया येशूजी च च्हमिरिने बिइ, “ओ नानि, ङए ताँ थेद्! परमेश्वरए ताँ थेसि खीजी बिब् म्हाँदिबै म्हिइ झन् आशिक योंब्मुँ।”
“क्हेमैंइ ङलाइ म्हाँया लम् बिस्याँ ङइ बिबै ताँमैं या ङिंब्मुँ।
तलेबिस्याँ ज्युर चिनु लबै ताँ थेब आङिं। बरु परमेश्वरजी बिबै ताँ ङिंब थेबै ताँ ग।
झाइले ङ्योइ खीने तो सै ह्रिलेया योंम्, तलेबिस्याँ खीजी बिबै ताँमैं ङ्योइ ङिंम्, धै खीए सैं तोंन् लबै केमैं ङ्योइ लम्।
ङ्योइ क्ह्रोसेंन्लेन् परमेश्वरलाइ म्हाँया लम् बिस्याँ खीजी बिबै ताँमैं ङ्योइ ङिंम्। धै खीए ताँ म्हाँदिबर ङ्योलाइ ल्हें गारो आरे।
खोंयोंइ आखाँबै छ्ह पिंबै सिंधुँउँइँले रोमैं चल् योंसि सहरर्बै म्रामैंउँइँले होंल् योंरिगे बिसि ह्रोंसए क्वें ख्रुब्मैं ङ्हो सब्मैं ग।