15 प्ल्हेगु तसेरो न्हरु ल्हें खम्, धै प्ल्हेगु म्हि फतेन् तब्मुँ।
लल् त्हुबै के युनन् आलबै म्हि न्होह्रों लबै म्हिए अलि धों तब् ग।
प्ल्हेगुइ थलिर्न यो थेंरिमुँ, धै चइ यो क्वेसि ह्रोंसए सुँरै या आबो।
न्हरु ल्हें आच्हुइद्, आस्याँ क्हि आयोंब-आख्युब् तब्मुँ। जँङ्गर खल्ले के लद्, छलस्याँ क्हिलाइ तोइ खाँचो तरिब् आरे।
“बैरु सिंह मुँ! छतसि घ्याँर ह्यास्याँ ङलाइ सैवाम्!” बिसि प्ल्हेगु म्हिइ बिम्।
तलेबिस्याँ प्हाकोमैं नेरो चब्लामैं ङ्हाँदु तब्मुँ, धै न्हरु ल्हें च्हुइब्मैं थौनि कुसि प्रबर फेब्मुँ।
“ङ तिस्याँदे रोम्, तिस्याँदे प्लिंम्, तिस्याँदे यो च्याफैसि भों न्हम्,” िबसि टिमा
ह्रोंसए परवा खै तरिइमुँ बिसि चइ छेनाले ङ्ह्योम्, धै खोंयोंन् बिलै चइ के लरिम्।
ह्यो खब् धोंले क्हिए फिर दु:ख खब्मुँ, धै थाइ आसेल्ले क्हि आयोंब आख्युब तयाब्मुँ।
छतसि “ओ न्हरु च्हुइरिब्मैं रेद्, सियाब्मैंए म्हाँजोउँइँले रेखो! झाइले ख्रीष्ट क्हिए फिर चारब्मुँ,” बिसि म्हिमैंइ बिम्।
क्हेमैंने टिमा ङिइ “खाबइ के आल, चइ चबै या आचरिगे” बिल।