9 लल् त्हुबै के युनन् आलबै म्हि न्होह्रों लबै म्हिए अलि धों तब् ग।
प्ल्हेगु म्हि आयोंब्-आख्युब् तयाम्, दिलेय जाँगर खल्ले के लबै म्हि प्लब योब् तम्।
पार्दिइ पोंबै ताँ लिंबै चबै सै धोंन् तम्; चइ पोंबै ताँ म्हिमैंइ सैं न्होंर क्वेंम्।
प्ल्हेगु तसेरो न्हरु ल्हें खम्, धै प्ल्हेगु म्हि फतेन् तब्मुँ।
ह्रोंसए आबा-आमाए मुइ लुडिसेया “ङइ गल्ति आलइमुँ!” बिबै म्हि नास लबै म्हिए थु ग।
“छबिमा चए क्ल्हेजी चने बिइ, ‘ओ केर आत्हुबै प्ल्हेउ! ङइ आप्लुबै क्ल्ह्योर खैंमुँ, आटाबै क्ल्ह्योउँइँले खुमुँ बिसि क्हिइ सेस्याँ
प्ल्हेउ आतल्ले लल् त्हुबै केमैं लद्। सैं न्होंउँइँले आनारल्ले परमेश्वरए सेवा लद्।
क्हेमैं प्ल्हेउ आतद्, बरु बिश्वास लसि दुःखै या सैदिसि परमेश्वरजी पिंम् बिसि बाछा फैबै सैमैं योंबै म्हिमैं तद्।