2 आमादुमैंइ ताँ क्होदा आङ्हाँ; चमैं ह्रोंसए ताँ फिर लल् योंस्याँ मत्त्रे सैं तोंम्।
“ओ आमादुमैं, क्हेमैं खोंयों समा ज्ञान बुद्धिलाइ तो धोंइ आङ्हाँन्ले प्ररिमुँ? खोंयों समा आउलाइ प्ह्रबै ताँमैं लसि सैं तोंरिमुँ, ओ आमादुमैं, तले जा, क्हेमैंइ ज्ञान बुद्धिलाइ तो धोंइ आङ्हाँब?
बुद्धि योंबै ल्हागिर म्हिमैंइ याहवेहलाइ म्हाँदिल् त्हुम्; दिलेया आमादुइ छ्ह खैलेन् थोलेन् तम् बिमुँ, धै ज्ञान बुद्धिए ताँमैं थेल् आङिं।
ताँ क्होबै म्हिइ ह्रोंसइ ह्रब् सेबै ताँ आगुने बिप्रदै आपों, दिलेया आमादुमैंइ बिस्याँ ह्रोंसइ लबै आछ्याँबै ताँ बिप्रम्।
बुद्धि मुँबै म्हिइ च्हैंसि मैंसि के लम्, दिलेया आमादुमैंइ तोइ आच्हैंन्ले के लम्।
बुद्धि आम्हैबै आमादुए योर मुँबै मुइ तो केर फेमुँ?
आछ्याँबै के लबै दुष्ट म्हि फापिल् तम्, धै छाबै म्हिलाइ खाबज्यै म्हि आल, चलाइ खाबज्यै आक्वें।
तिलि छब्मैंए ताँ थेसि नाँसर्बै ताँन् म्हिमैं येशूने त्होबर खइ, धै खीलाइ म्रोंमा “ङिए ह्युलउँइँले ह्यामिंन्,” बिसि म्हिमैंइ खीने यो छ्युँ लइ।
क्हेमैंइ पबित्र प्ल्हजी पिंबै बरदानमैं योंबै सैं लबइले क्हेमैंइ योंबै पबित्र बरदानउँइँले बिश्वासीमैंए ल्हागिर भों खबै के लद्।
तारे कुर चडेबै चबै सैए बारेर ङ ताँ लम्। “ङि ताँन् ह्रब-सेब् मुँ” बिबै क्हेमैंए ताँ ठिकन् ग। दिलेया ह्रब-सेब् मुँ बिसि क्हेमैं ह्रोंसन् थेब् प्हैंइमुँ, खाबइ आगुए फिर म्हाँया लमुँ, चइ अरूमैंलाइन थेब् लमिंम्।
दिलेया को-कोइ ङए फिर सैं आससि ह्रिस लसि येशूए सैं तोंबै ताँ बिप्रम्। को-कोइइ बिस्याँ छ्याँबै सैं मैंसिन् येशूए सैं तोंबै ताँ बिप्रम्।