16 बुद्धि आम्हैबै आमादुए योर मुँबै मुइ तो केर फेमुँ?
आगु प्ह्रबै म्हि ह्रब्-सेब् तल् म्हैलेया आत, दिलेया बुद्धि मुँबै म्हिइ च्हैंब् मैंब् लल् खाँम्।
ह्रब् सेब् तदा ङ्हाँबै म्हिइ ज्ञान बुद्धिए ताँमैं क्होल् म्हैम्; धै बुद्धि मुँबै म्हिइ छाबै ताँमैं थेबै सैं लम्।
क्ह्रोंसेंन्बै ताँ किंनु, धै च आचुँन्; सिरसुबास मुँब नेरो ताँ क्होबै म्हि तदु।
आमादुए ल्हागिर बुद्धि स्यालै आखाँल्ले नुल्ले मुँ; थे-थेबै म्हि च्होंर छलफल लमा चइ तोइ बिल् आखाँ।
तलेबिस्याँ दुष्ट के लब्मैंइ चारबै ह्वेलाइ आखो, तलेबिस्याँ खेंमैंइ लबै के म्हिमैंइ म्रोंवाब्मुँ बिसि चमैं चारबै ह्वेर आखा।
छान् तलेया पावल नेरो बारनाबासइ आङ्हिंन्ले बिइ, “परमेश्वरए ताँ धाँसे ओंसों क्हेमैं यहूदीमैंनेन् बिल् त्हुमल। दिलेया क्हेमैंइ चु ताँ थेल् आङिंसि खोंयोंन् बिलै आखाँबै छ्ह योंदा आङ्हाँमा तारे ङि अरू ह्रेंमैं ङाँर ह्याम्।
ङि परमेश्वरने बालु के लब्मैं तबइले क्हेमैंने यो छ्युँ लमुँ, क्हेमैंइ योंबै परमेश्वरए दयाम्हाँया छलेन् खेरो ह्याल् आपिंन्।