21 बुद्धि मुँबै म्हिलाइ ह्रब् सेब बिमुँ, धै छ्याँबै ताँइ म्हिमैंलाइ ह्रब् सेब् लम्।
मुँयुमैंए न्होंर क्हि बेल्ले छ्याँब मुँ; क्हि पोंबरै बेल्ले ह्रब मुँ; तलेबिस्याँ परमेश्वरजी खोंयोंन् बिलै क्हिए फिर आशिक पिंरिम्।
च्हैब् मैंब् लसि ताँ क्होबै म्हिइ बुद्धिए ताँ पोंम्, दिलेया आमाबै म्हिए ल्हागिर प्हरे चैदिम्।
आछ्याँबै के लमा सैं तोंस्याँ बुद्धि आरे, दिलेया च्हैंब् मैंब् लसि ताँ क्होल् खाँबै म्हि ज्ञान बुद्धिए ताँर सैं तोंम्।
ताँ क्होबै म्हिइ अर्थि बुद्धिए ताँ ङिंम्, दिलेया ल्हें पोंबै आमादु नास तयाम्।
बुद्धि मुँबै म्हिइ खन्तोदोंन् ज्ञानए ताँ बिप्रम्, आछ्याँबै सैं मुँबै म्हिइ बिस्याँ छ आल।
च्हैंब् मैंब् लल् खाँबै म्हिलाइ बुद्धिइ छ्याँबै घ्याँर डोरेम्; दिलेया आमादुमैंइ ह्रोंसए न्होह्रों तबै के ह्रोंसइन लम्।
ओ ङए च्ह, क्हि बुद्धि मुँब् तइ बिस्याँ, ङए सैं बेल्ले तोंब्मुँ।
लिंबै थाँ खबै अत्तर नेरो छ्युगुइ म्हिलाइ आनन्द लम्, छलेन क्ह्रिबै थुइ पिंबै सल्लाइ सैं तोंन् लम्।
च त्हेर्न येशूजी प्राथना लसि “ओ आबा, स्वर्ग नेरो पृथ्बीर्बै क्ल्हे, ङ क्हिलाइ धन्यबाद पिंम्, तलेबिस्याँ ज्ञान बुद्धि मुँ बिसि ह्रब्-सेब् प्हैंब्मैंउँइँले क्हिजी चु ताँमैं लोथेंइ। दिलेया कोलोमैं धों तबै तोइ आसेबै म्हिमैंलाइ क्हिजी चु ताँ क्होल् लमिंइ।
ताँन् म्हिमैंइ “चुम् स्वाबै म्हि मुँन!” बिसि खीए छ्याँबै बयन लइ, धै खीजी पोंबै सैं तोंबै छ्याँबै ताँमैं थेसि चमैं ताँन् प्लेटोयाइ। धै “चुम् योसेफए च्ह आङिं वा?” बिसि चमैंइ बिइ।
सिपाइमैंइ बिइ, “चु म्हिइ पोंब् धों तबै छ्याँबै ताँ अरू खाबज्यै खोंयोंइ आपोंइँमुँ!”
दिलेया क्हेमैंइ सैं तोंबै ताँ छेनाले म्हाँदिसि च अनुसार प्रम् बिब ताँनइ थेइमुँ। चु ताँर ङए सैं बेल्ले तोंइमुँ। अझै क्हेमैं छ्याँबै के लबर सिपालु तरिगे, धै आछ्याँबै केमैंए छ्याब क्हेमैंए फिर आखरिगे बिब ङए सैं मुँ।
दिलेया परमेश्वरजी ह्रब्-सेबै लमिंबै म्हिए सैं छ्याँब तम्, धै चइ आक्ह्रिब्मैं क्ह्रिमिंब, आगुए फिर ल्हयो खब, च्हैंसि मैंसि के लब, दयाम्हाँया लब, छ्याँबै केमैं लब, खाबै आफेलल्ले क्ह्रोंसेंन्बै ताँ लब तम्।