20 लोदा सैंदा लमा छेनाले ङिंबै म्हिल बिब् धों तब्मुँ, याहवेहए फिर भर थेंब्मैंइ आशिक योंब्मुँ।
याहवेहए फिर भर थेंब्मैं सियोन कों धों तम्, च कोंलाइ खाबज्यै लाल् आखाँ, खोंयोंन् बिलै तरिम्।
याकूबए परमेश्वरजी ल्होमिंबै म्हिइ आशिक योंम्, ह्रोंसए याहवेह परमेश्वरने चइ आशा लम्।
च्हलाइ मान लसि फ्योद्, छ आलस्याँ खी ह्रिस खब्मुँ, धै क्हेमैं घ्याँर्न सिब्मुँ, तलेबिस्याँ खी युनन् ह्रिस खम्। खीए प्हलेर ग्वार ह्रिबर ह्याब्मैंइ आशिक योंब्मुँ।
दुष्ट म्हिमैंइ ल्हें दुःख योंल् त्हुब्मुँ, दिलेया याहवेहए फिर भर लब्मैंलाइ बिस्याँ खीजी खोंयोंइ आनुबै म्हाँया लसि रक्षा लमुँ।
याहवेहजी कति ल्हें ल्हयो खमुँ बिसि ह्रोंसैन म्हैसि क्होद्। खीए प्हलेर्न ग्वार योंबै म्हिइ आशिक योंमुँ!
सल्ला आकिंबै म्हिइ नौसन् ब्येहोर्दिल् त्हुँम्, दिलेया बिब् ङिंबै म्हिइ इनाम योंम्।
बुद्धि मुँबै म्हिलाइ ताँनइ म्हाँदिम्, दिलेया छलु म्हुलु लबै म्हिए फिर दु:ख खम्।
बुद्धि मुँबै केब्छैंइ केर आफेबै च्हलाइ न्होंर थेंब्मुँ, धै च्हइ धोंले चइ खे-बाज्युमैंए सै न्होर योंब्मुँ।
बुद्धि म्हैबै म्हिइ ह्रोंसलाइ म्हाँया लम्, ज्ञान बुद्धि म्हैबै म्हिल बिब् धों मैंब् धों तम्।
तलेबिस्याँ खाबइ ङलाइ त्होमुँ, चइ छ्ह योंम् धै याहवेहजी चए फिर ल्हयो खम्।
“ङ्ह्योद्! ङइ क्हेमैं प्याँगुमैंए म्हाँजोर क्यु धोंले कुलरिइमुँ। छतसि क्हेमैं प्हुरि धोंले बाठो, तोंगु धोंले सोजो तसि टिल् त्हुम्।