15 म्रुँलाइ सैं तोंन् लमा म्हिमैं सोल् योंम्, च ख्वालबै त्हेर नाँ पबै न्हाँम्स्यों धों खम्।
क्ह्रोंसेंन्ले क्हिजी चलाइ खोंयोंइ आखाँबै आशिक पिंइमुँ, धै क्हि चने तमिंबइले चए सैं खोंयोंन् बिलै तोंरिम्।
तलेबिस्याँ खी तिस्याँदे मत्त्रे ह्रिस खम्, दिलेया ङ्योए छ्ह तिगोंन् खीजी ल्हयो खरिम्। म्हुँइँस् तिमिंन् मिग्लि युलेया न्हाँगर बिस्याँ सैं तोंल् योंब्मुँ।
“ङिलाइ छ्याँबै सैमैं खाबइ उँइँल् खाँमुँ?” बिसि ल्हें म्हिइ ङ्योएरिइमुँ। ओ याहवेह, ङइ ग्वार ह्रिमा क्हिए लिर्बै ह्वे ङिए फिर चारमिंसि आशिक पिंन्।
छि खैंवाबै चउरर युबै नाँ धों तब नेरो स क्योबै झरि धों तब च तब्मुँ।
म्रुँलाइ ह्रिस खल् लबै म्हि सिल् त्हुब्मुँ, छतसि बुद्धि मुँबै म्हिइ ह्रिस खरिबै म्रुँलाइ सैं तोंन् लम्।
म्रुँ ह्रिस खब सिंह ङ्हेब् धों तब् ग, दिलेया म्रुँइ ल्हयो खस्याँ छिर्बै शीत धों तम्।
ल्हें म्हिमैं क्रथे मिथेमैंने प्रब् टिब् लदा ङ्हाँम्, दिलेया याहवेहजीन् म्हिमैंए ल्हागिर ठिक निसाफ लम्।
क्हिजी ङने छ्ह योंबै घ्याँ उँइँमिंइ, धै क्हि ङने बालु तसि ङए सैं बेल्ले तोंन् लमिंब्मुँ।’