7 आमादु म्हि ङाँइले ह्रेंगो टिद्, तलेबिस्याँ चए सुँउँइँले ज्ञान बुद्धिए ताँमैं आत्हों।
बुद्धि मुँबै म्हिने प्रबै म्हि बुद्धि मुँबन् तम्, आमादुमैंने प्रस्याँ नास तम्।
आगु प्ह्रबै म्हि ह्रब्-सेब् तल् म्हैलेया आत, दिलेया बुद्धि मुँबै म्हिइ च्हैंब् मैंब् लल् खाँम्।
ओ ङए च्ह, अर्थिए ताँमैं थेब् पिवाइ बिस्याँ ज्ञानए ताँमैं क्हिइ योंरिब् आरे।
आमादुने ताँ आसेद्, तलेबिस्याँ क्हिइ पोंबै बुद्धिए ताँमैं चइ आखो।
आछ्याँबै के लब्मैंने आप्रद्, ताँ क्होद् धै लोद्। छलस्याँ क्हेमैं सोब्मुँ,” बिम्।
ङइ बिल् म्हैबै ताँ तो जा बिस्याँ, “ङ प्रभु येशूए फिर बिश्वास लबै म्हि ग” बिमुँ दिलेया चइ आछ्याँबै केमैं, व्यभिचार, लोबि, कु पूजा लब, गाल् केब, प्हा को तब, ह्योब, छाबै के लइबिस्याँ चने बालु प्रब्-टिब आलद्।
मिछु खैबर म्हिमैंइ लबै केर आफेबै केमैंउँइँले स्यो तद्, बरु छाबै केमैं ह्वेर पसि आछ्याँब ग बिसि ताँनने उँइँमिंन्।