16 बुद्धि मुँबै म्हि याहवेहने ङ्हिंमुँ धै आछ्याँबै केमैं आल, आमादु बिस्याँ च्हैंब् मैंब् लल् आखाँब नेरो ह्रिस ल्हें खब् तम्।
दिलेया एसावइ बिइ, “आच्यों, ङने बालु ल्हें मुँ। छतसि क्हिने बालु मुँबै सैमैं क्हिनेन् मुँरिगे।”
सोंरो लिउँइँ योसेफइ चमैंने बिइ, “ङ परमेश्वरने ङ्हिंबै म्हि ग। छतसि क्हेमैंइ चु के लस्याँ क्हेमैं सोब्मुँ।
क्हिने ङ्हिंसि ङ त्हाररिमुँ, धै क्हिए निसाफमैं म्रोंसि ङ ङ्हिंइमुँ।
आछ्याँबै के लबउँइँले एखो धै छ्याँबै के लद्; आक्ह्रिबै म्हिमैं क्ह्रिमिंन्, खोंयोंन् बिलै छाबन् के लरिद्।
खेंमैंए सैंर मैंब् धोंले प्रबइले आमादुमैं सिब्मुँ, छले ज्ञान बुद्धिए ताँमैंलाइ तो धोंइ आङ्हाँबै आमादुमैं नास तयाब्मुँ;
आमादुमैंइ खैतबै ताँ मुँलेया क्वेंम्, दिलेया बुद्धि मुँबै म्हि न्हक्रों मिक्रोंले प्रम्।
युनन् ह्रिस खबै म्हिइ न्होह्रों तबै के लम्, धै छलु म्हिलु लबै म्हि खाबज्यै आखो।
सोजो म्हिइ आछ्याँबै केमैं आल; आछ्याँबै के आलब्मैंइ छेनाले छ्ह थोल् खाँम्।
भर पर्दिल्ले छ्ह थोद्, धै परमेश्वरजी क्हिए पाप क्षमा लब्मुँ, धै याहवेहजी बिब् ङिंस्याँ क्हिला तोइ न्होंह्रो आत।
बुद्धि मुँबै म्हिइ ह्रोंसए फिर दुःख खब ओंसोंन् म्रोंसि लोबै क्ल्ह्यो म्हैम्, दिलेया आमादु म्हि छाइन ह्याम् धै दुःख योंबर फेम्।
याहवेहलाइ म्हाँदिरिबै म्हिए फिर आशिक युम्, दिलेया खीजी बिब् आङिंबै म्हि नास तयाम्।
बुद्धि मुँबै म्हि आमादुने अदालतर ह्याइ बिस्याँ आमादु सुँ-सुँर्न छैसि ह्रिस खमुँ; धै चमैं क्ह्रिल् आखाँ।
क्हि ह्रोंसन् ह्रब्-सेब् आप्हैंन्; याहवेहलाइ म्हाँदिद्, आछ्याँबै केमैं पिवाद्।
धै सैबर बोबै क्ल्या धोंले, धै तिंर मेइ आम्लोन् समा फो सैं तोंदै उफर्दिमा ङोर फेब् धोंले,
चु ताँ थेसि येशूए ङाँर मुँबै फरिसीमैंए न्होंर्बै को-कोइ खीने “ङि या कनमैं रो वा?” बिसि ङ्योएमा।
ताँन् आछ्याँबै केमैंउँइँले स्यो तद्।