11 ह्रोंसए म्रों ताब् क्ल्योब लसि रा-रोमैं रुँइँब्मैंने चबै सै ल्हें तम्, दिलेया केर आफेबै म्हिमैंए लिलि प्रब्मैं बुद्धि आरेब्मैं ग।
क्हि सर आकोंन् समा क्हिए ङ्होर्बै छैब प्ह्युरसि दुःखले कमैंबै कमैं चल् त्हुब्मुँ। क्हि सउँइँलेन् बनेल, क्हि सन् ग, क्हि सिसि सर्न कोंयाब्मुँ।”
क्हिइ ह्रोंसइन के लसि चब्मुँ; क्हिए फिर आशिक युब्मुँ धै छ्याँब तब्मुँ।
ङ स्योर तेब्मैंने बालु आटि, धै छलु म्हिलु लब्मैंने या आप्र।
बुद्धि मुँबै म्हिने प्रबै म्हि बुद्धि मुँबन् तम्, आमादुमैंने प्रस्याँ नास तम्।
ङ्हाँदुमैंइ दु:ख लसि ल्हें रा-रोमैं खुमुँ, दिलेया अनिया लबै म्हिइ च प्हेंसि बोवाम्।
प्ल्हेगु आतल्ले बेल्ले के लस्याँ ह्रोंसलाइन फायदा तमुँ, दिलेया के आलल्ले ताँ ल्हें लरिबै म्हि बिस्याँ ङ्हाँदु तम्।
क्ल्योबै क्ल्या आरेबै धिंर भकारिमैं क्होत्तेन् तम्, दिलेया क्ल्या क्ल्योमा ल्हें रा-म्रोमैं खुल् योंम्।
न्हरु ल्हें आच्हुइद्, आस्याँ क्हि आयोंब-आख्युब् तब्मुँ। जँङ्गर खल्ले के लद्, छलस्याँ क्हिलाइ तोइ खाँचो तरिब् आरे।
झाइले क्हि नेरो क्हिए परवाइ चबै ल्हागिर, नेरो क्हिए केब्स्योमैं न्हबै ल्हागिर क्हिए रमैंए ङ्हेइ योब्मुँ।
ह्रोंसए म्रों तासि रुइब्मैंने ल्हें चबै सै तब्मुँ, दिलेया केर आफेबै ताँमैंए लिलि प्रब्मैं ङ्हाँदु तब्मुँ।
आगुए प्ह्रेंस्योने प्रबै म्हि आमादु ग; चइ ह्रोंसन् नास लवाम्!
आह्र-आसेबै फ्रेंसिमैंए म्हाँजोर कत्ति क्होल् आखाँबै म्हि घ्रि ङइ म्रोंइ।
बुद्धि आरबै च्हमिरि थेबै कै तेसि पोंम्; च छ्यनपर्गन आरेब् नेरो ताँ आक्होब् तम्।
“ओ बुद्धि आरब्मैं ओ ताँ आक्होब्मैं, चुर खो!” बिदै हुइम्।
आछ्याँबै के लब्मैंने आप्रद्, ताँ क्होद् धै लोद्। छलस्याँ क्हेमैं सोब्मुँ,” बिम्।
केर आफेबै स्युलिबै सैमैंर सैं पिंबै म्हिमैंइ परमेश्वरउँइँले योंबै दयाम्हाँया योंल् आङिं।
ह्योब्मैंइ तारेपिरु आह्योरिगे, बरु चमैंइ ह्रोंसए योइ बेल्ले दुःखले के लरिगे धै खाँचो तब्मैंलाइ पिंल् खाँरिगे।
ङिइ खाबलैया छलेन् तोइ आचल, खाबलै खर्ज आतरिगे बिसि ङिइ त्हिंयाँ म्हुँइँस के लमल।