6 सोजो म्हिमैंइ लबै ठिक केइन चमैंए दुःखउँइँले फ्रेमिंम्, दिलेया भर लल् आखाँब्मैं बिस्याँ ह्रोंसइ लबै आछ्याँबै केइन ङोर फेम्।
छलमा ङ भर लल् खाँब मुँ उ आरे बिसि क्हिइ लिउँइँ क्ह्रोंसेंन था सेब्मुँ। ङए रमैं न्होंर थोप्ले पेटारे नेरो क्यु म्होदोमैं न्होंर म्लोंग्या आङिंब्मैं क्हिइ स्यास्याँ क्हिए उँइँर ङ ह्यो ठर्दिब्मुँ।”
ङए ताँन् सैमैं क्हिइ ङ्ह्योल् खाँइ। क्हिए धिंर्बै सैमैं तो योंइ खोइ? क्हि नेरो ङए ङे-ट्हुब्मैंए ओंसों चु ताँ थेंन्। चमैंइन ङ्योए न्होंर निसाफ लमिंरिगे।
अरू ह्रेंमैं ह्रोंसइ ताबै होंल्दोंर खेंमैंन् पायाइमुँ, चमैंइ लोसि चुबै ङोइ चमैं ह्रोंसन् स्याइमुँ।
परमेश्वर आम्हाँदिबै म्हिए सुँइ पोंबै ताँइ ह्रोंसए ङ्हेब-ट्हुब्मैंए सैं नल् लम्, दिलेया ज्ञान बिद्धिए ताँ पोंबइले ठिक के लब्मैं दु:खउँइँले फ्रेल् योंब्मुँ।
ह्रोंसइ लबै आछ्याँबै केइन दुष्ट म्हि ङोर फेम्, धै ह्रोंसइ लबै आछ्याँबै केमैंन च पापर च्होवाम्।