12 ताँ आक्होल् आखाँबै म्हिइ ह्रोंसए ङ्हेब्मैंए बिल्लि लप्रम, दिलेया ताँ क्होबै म्हि ल्हें आपोंल्ले टिम्।
ताँ ल्हें पोंमा आछ्याँबै तल् खाँम्, दिलेया च्हैंसि मैंसि पोंबै म्हि बुद्धि मुँब् ग।
ठिक के लबै म्हिमैंइ आशिक पिंमा सहरर्बै म्हिमैंल बिब्धों तम्, दिलेया दुष्ट म्हिमैंए सुँइ पोंबै ताँइ लमा सहरर्बै म्हिमैं सग्या-प्हुग्याँ लवाम्।
ताँ प्ह्रेइरि प्रबै म्हिइ बिल् आतबै ताँ खैले बिलै बिवाम्, दिलेया भर लल् खाँबै म्हिइ बिल् आतबै ताँमैं खों न्होंर्न थेंम्।
ह्रोंसए ङ्हेब्-ट्हुब्मैंलाइ हेल लबै म्हिइ पाप लम्, दिलेया आयोंब्-आख्युब्मैंए खाँचो टार्दिमिंबै म्हिइ आशिक योंम्।
आगुए प्ह्रेंस्योने प्रबै म्हि आमादु ग; चइ ह्रोंसन् नास लवाम्!
येशूजी बिबै ताँ थेसि फरिसीमैंइ खीए बिल्लि लइ। तलेबिस्याँ चमैंए ल्हागिर मुइ थेबै सै मुँल।
ङ ठिक के लबै म्हि ग बिब् प्हैंसि अरूमैंलाइ तो धोंइ आङ्हाँबै को-कोइ म्हिमैंलाइ येशूजी चु अहान् बिइ,
खीए फिर म्हिमैंइ तब आतब बिसि खीए आब्रु वासेया खीजी चमैंने खि आकिं। खीए फिर दुःख पिंब्मैंलाज्यै या खीजी धम्कि आपिं। बरु छेनाले निसाफ लबै परमेश्वरए फिर खीजी भर थेंइ।