7 ठिक के लब्मैंलाइ मैंमा आशिक खम्, दिलेय दुष्टल मिं-क्ह्रन् म्हयाम्।
चए सन्तानमैं ताँन् नास तयारिगे; धै लिउँइँ खबै पुस्तार चए मिं क्ह्रन् म्हयारिगे!
चमैंइ लबै पाप खोंयोंइन याहवेहए उँइँर तरिगे, धै खीजी चमैंए मिं पृथ्बीउँइँले मेटिवारिगे!
ठिक के लबै म्हि खोंयोंन् बिलै छ्याँबै घ्याँर प्रम्; छाबै म्हिलाइ खोंयोंन् बिलै मैंरिम्।
दिलेया आछ्याँबै के लब्मैंलाइ खीजी बिरोध लम्। छतसि चमैं सिबै लिउँइँ ताँन् म्हिमैंइ युनन् म्लेवाम्।
ठिक के लब्मैंइ ग्वार ह्रिमा याहवेहजी थेमुँ धै चमैंए ताँन् दुःखउँइँले फ्रेमिंम्।
ङए शत्तुरमैंइ “चु खोंयों सियाब् ङ्हे चुए मिं क्ह्र खोंयों म्हयाब् ङहे?” बिसि ङए बारेर आछ्याँबै ताँमैं लमुँ।
ल्हें सै न्होरमैं भन्दा बरु छ्याँब के लसि मिं कालिदिब छ्याँब् ग, मारा-चाँदि भन्दा बरु इजेत योंब छ्याँब् ग।
क्ह्रोंसेंन ङ क्हेमैंने बिमुँ, परमेश्वरउँइँले खबै सैं तोंबै ताँ म्हिमैंइ ह्युल तिगोंन् बिप्रमा चु च्हमिरिलाइ मैंबै ल्हागिर चइ लबै केए बयनै या लब्मुँ।”
तलेबिस्याँ ङ धों तबै आह्र आसेबै ह्रोंसए केब्स्योए फिर खीजी ल्हयो खसि ङ्ह्योइमुँ, तारे पिरु ताँन् म्हिमैंइ ङने ‘ङ्हो सब् मुँन,’ बिब्मुँ।