17 लोद-सैंदाए ताँमैं ङिंबै म्हिमैं छ्याँबै छ्ह योंबै घ्याँर प्रमुँ, दिलेया लोदा सैंदा लमा थेबै न्ह आलबै म्हि आछ्याँबै घ्याँर फेम्।
ङइ लोदा सैंदा लमा चमैंइ थेल् आङिं, धै चमैं छ्याँब् तरिगे बिसि ङइ हौदिमा चमैं आच्यो,
लोदा सैंदाए ताँमैं ङिंबै म्हिइ ज्ञान बुद्धिए घ्याँर प्रम्, दिलेया लोदा सैंदा लमा थेल् आङिंबै म्हि आमादु ग।
आछ्याँबै के लब्मैंइ थेबै दण्ड योंब्मुँ; धै लोदा सैंदाए ताँ आङिंबै म्हि सियाब्मुँ।
लोदा सैंदाए ताँ आथेबै म्हिइ ह्रोंसल्न न्होह्रों लम्, दिलेया लोदा सैंदाए ताँ ङिंबै म्हि ह्रब्-सेब् तम्।
कतिन् हौदिसेया पोथाँइ आनबै म्हि थाइ आसेल्ले नास तयाम्।
बुद्धि ख्वेब्मैंए ल्हागिर च छ्ह योंबै सिंधुँ ग; च क्हाब्मैंइ आशिक योंम्।
अर्तिए ताँमैं खोंयोंन् बिलै मैंथेंन्; चलाइ स्योरल् आपिंन्, चइ बिब ङेन, तलेबिस्याँ चइ क्हिलाइ छ्ह पिंम।
ङए आबाइ ङ लोदा सैंदा लदै “ङइ बिबै ताँमैं क्हिए सैंर थेंन्; ङइ बिबै ताँमैं ङिंन्, छलस्याँ क्हिइ छेनाले छ्ह थोब्मुँ,” बिमल।
झाइले क्हिइ बिब्मुँ, “ओहो, ङ खै तदा ङ्हाँमुँ छान् तप्रइ, लोदा सैंदा लमा ङइ आङिं!
ङ नास तबै होल्दोंर्न फेइमुँ, धै हिमैंए उँइँर ङए न मिं ह्याल् खाँइमुँ।”
तलेबिस्याँ चइ बिबै ताँमैं क्हिए ल्हागिर बत्ति ग, धै लोदा सैंदाए ताँमैं क्हिलाइ घ्याँ तेंबै ह्वे ग, धै बानि छ्याँब् तरिगे बिसि हौदिमा छ्याँबै छ्ह थोबर क्हिलाइ घ्याँ उँइँम्।
दिलेया येशूजी च च्हमिरिने बिइ, “ओ नानि, ङए ताँ थेद्! परमेश्वरए ताँ थेसि खीजी बिब् म्हाँदिबै म्हिइ झन् आशिक योंब्मुँ।”
छतसि न्ह क्रों मि क्रो तद्, ङ्योने पोंबै परमेश्वरजी बिब ङिंन्। तलेबिस्याँ चु पृथ्बीर्बै म्हि मोशाइ बिबै ताँ इस्राएलीमैंइ थेल् आङिंमा चमैं दण्डउँइँले स्योल् आखाँ बिस्याँ, झन् स्वर्गउँइँले पोंबै परमेश्वरजी बिबै ताँ आङिंब्मैं खैले स्योरल् खाँमुँ?
छतसि ङ्योइ तो ताँ थेइमुँ च ताँ झन् छेनाले थेल् त्हुम्। छेनाले आथेइ बिस्याँ ङ्योइ घ्याँ फ्लेयाम्।