26 छतसि क्हेमैंए फिर आफत तमा ङ निस्योब्मुँ। धै क्हेमैंए फिर दु:ख तमा ङइ क्हेमैं प्ह्रब्मुँ।
चमैं म्रोंसि स्वर्गर्बै राजगद्दिर टिबै याहवेह निस्योम्; खीजी चमैंलाइ प्ह्रम्।
दिलेया चलाइ प्ह्रसि प्रभु निस्योम्, तलेबिस्याँ च नास तयाब्मुँ बिब खीजी सेइमुँ।
दिलेया ओ याहवेह, च शत्तुरमैंलाइ क्हिजी प्ह्रब्मुँ; ताँन् अरू ह्रेंमैं म्रोंसि क्हि निस्योब्मुँ।
तो सैने दुष्ट म्हि ङ्हिंमुँ, च सैन् चए फिर तखब्मुँ, दिलेया ठिक के लब्मैंए सैंर मैंब पूरा तब्मुँ।
ज्ञान बुद्धि ङ्ह्योसि म्हिमैंए बयन लम्, दिलेया आछ्याँबै सैं मुँबै म्हिलाइ बिस्याँ तो धोंइ आङ्हाँ।
खैच्हिजिले पोंब्मैंए ल्हागिर दण्ड, धै बुद्धि आरेबै म्हिए क्होर प्रिंबै ल्हागिर कोर्रामैं तयार लथेंइमुँ।
आगुलाइ प्ह्रब्मैंलाइ खीजी प्ह्रम्, दिलेया कुरब्मैंलाइ खीजी ल्हयो खम्।
छतसि चए फिर थाइ आसेल्ले दुःख खब्मुँ; धै मैं-ङों लल् आयोंल्लेन् च सियाब्मुँ।
छेनाले थेद्! ओंसोंबै न्हिम्तो योंब्मैं न्होंरि खाबज्यै या ङए भत्यारर्बै चबै सैमैं कति लिंब मुँगे बिसि म्ह्योंल् योंरिब् आरे।’”