11 “खो, म्हि सैबर ङिने बालु लोइरि टिले; सोजो म्हि लुडिबर च्ह्यासि टिले;
फो ख्रेंसि चबै सै म्हैप्रबै सिंह धोंन् चमैं तइमुँ, थेबै सिंह धोंले चमैं क्ह्वेइ टिइमुँ।
तलेबिस्याँ तोनतोर्न चमैंइ ङलाइ फसेबै ल्हागिर ङो चुइ, धै तोनतोर्न ङलाइ सैबै ल्हागिर हों ताइ।
ङइ आसेल्ले चमैंइ ङए बिरोधर आछ्याँबै चाँजो लम्; चमैंइ ङ प्रबै घ्याँ ङ्ह्योमुँ; ङ सैब् बिसि चमैं च्ह्याइ टिम्।
तलेबिस्याँ चमैं आतुरले पाप के लबर ह्याम्, धै चमैं म्हि सैबर खोंयोंन् बिलै युनन् छेम्।
दिलेया चु म्हिमैं ह्रोंसए ज्यु ह्याबै घ्याँर्न प्र-प्रइमुँ; छतसि खेंमैंइ तिबै जालर्न चमैं च्होयाब्मुँ।
म्हिमैंलाइ सैले बिसि दुष्ट म्हिमैं ताँ लप्रम्, दिलेया ठिक के लब्मैंइ पोंबै ताँइ चमैंलाइ जोगेमिंम्।
ठिक के लबै म्हिए धिंर न्होह्रों लबर लोइ टिबै दुष्ट म्हि धों आतद्; चने मुँबै सैमैं आलुडिड्;
ह्योने बालु त्हुँबै म्हि ह्रोंसए ल्हागिर्न शत्तुर ग; तलेबिस्याँ अड्डारि क्ह्रोसेंन्बै ताँमैं पोंस्याँ चइ सजैं योंब्मुँ, दिलेया आपोंस्याँ परमेश्वरउँइँले सराप योंब्मुँ।
चमैंए समैं सेलाँ धों तब् ग; चमैंए बङ्गारा क्होजा धों तब् मुँ। चमैंइ ङ्हाँदुमैंलाइ क्ल्ह्योंवाम्, धै आयों-आख्युब्मैंलाइ सैवाम्।
दिलेया छ्वेर प्ह्रिथेंबै चु ताँ पूरा तबर छ तब् ग, ‘चमैंइ तोनतोर्न ङलाइ हेल लइ बिसि चर प्ह्रिथेंइमुँ।’
छतसि क्हेमैं नेरो थेबै म्हि च्हों क्ह्रिसि रोमी पल्टनर्बै चिब ङाँर ह्यासि ‘पावलए फिर ल्हैदिबै मुद्दाए ताँर छेनाले फैसला लल् त्हुम्,’ बिसि स्योर तेसि बिद्। धै ‘चलाइ ब्यारकउँइँले तेइ पउ,’ बिद्। पावल चुर फेखउनो ङिइ च सैम्।”
चमैंइ पावल घ्याँर्न सैवाबै सैं लसि, “पावल यरूशलेमर कुल्मिंन्,” बिसि फेस्तसने यो छ्युँ लइ।