43 क्हिए योइ क्हि पापर च्होवाम् बिस्याँ च यो थोवाद्। यो ङ्हिंन ङ्हिंन् तसि नर्गर्बै मिर ह्याब् भन्दा बरु डुँड तनाबिलेया खोंयोंइ आखाँबै छह् योंब क्हिए ल्हागिर छ्याँब तम्।
दिलेया चु म्हिमैं गार आम्हाँदिरिगे बिसि ङ्योइ बालि फोले। छतसि तालर ह्यासि बल्छि प्रिंन्। धाँसे ओंसों बल्छिर फेबै ताँग ट्हुइद्। चए सुँर क्हिइ चाँदिए मुइ घ्रि योंब्मुँ। च मुइ ङ्यो ङ्हिंए मन्दिरर्बै बालि फोब् योम्। चन् बोसि ङ्यो ङ्हिंए बालि फोबर चमैंने पिंन्।”
“च लिउँइँ खीजी ह्रोंसए त्हेब्रे हारइ टिब्मैंने ‘ओ सराप योंबै म्हिमैं! ङ ङाँइँले ह्रेंगो तयाद्। दियाबलस नेरो चए दूतमैंए ल्हागिर बनेथेंबै खोंयोंइ आसिबै मिर ह्याद्,’ बिब्मुँ।
सोंग्या टाबै नउलि खीए योर्न मुँ। खीजी ताँन् खालर्बै सोंग्या छेन्ले टाब्मुँ, धै खीए गहुँ धन्सारर खागु लब्मुँ, धै ताँन् पुइ खागु लसि खोंयोंइ आसिबै मिर ख्रोंवाब्मुँ।”
दिलेया ङ क्हेमैंने बिमुँ, ह्रोंसए अलिने ह्रिस खबै म्हिइ दण्ड योंम्, धै ह्रोंसए अलिने म्हि आच्हिल्ले पोंबै म्हिइ थेबै म्हि च्होंए उँइँर रामा ज्वाफ पिंल् त्हुम्। छलेन ह्रोंसए अलिने ‘क्हि आमादु’ ग बिबै म्हि नर्गर्बै मिर फेल् त्हुब्मुँ।
[चर्बै प्हुलुँ खोंयोंइ आसि, चर्बै मि या खोंयोंइ आसि।]
बरु भत्यार लमा ङ्हाँदुमैं, डुँडामैं, खोडमैं नेरो कनमैं हुइद्।
“झाइले के लबै म्हि एखसि ताँन् ताँ ह्रोंसए क्ल्हेने बिइ, छतमा धिं क्ल्हे ह्रिस खसि के लबै म्हिने बिइ, ‘तारे युन्ले सहरर ह्याद् धै सहरर्बै घ्याँए रेजरेबै ङ्हाँदुमैं, डुँडामैं, खोडमैं नेरो कनमैं हुइसि पउ,’ बिमा के लबै म्हि धबै हुइबर ह्याइ।
सोंग्याँ टाबै नउलि खीने मुँ। च नउलिइ ह्रोंसए सोंग्याँ छेनाले टाब्मुँ, धै गहुँ भकारिर खागु लब्मुँ बिस्याँ पुइ खोंयोंइ आसिबै मिर ख्रोंवाब्मुँ।”
तलेबिस्याँ ह्रोंसए आछ्याँबै बानिइ बिब् ङिंस्याँ क्हेमैं सिल् त्हुम्। दिलेया परमेश्वरए प्ल्हए भोंउँइँले क्हेमैंइ ह्रोंसए ओंसोंबै आछ्याँबै बानिमैं पिवास्याँ क्हेमैंए प्ल्ह सोब्मुँ।
ङइ ह्रोंसए ज्यु भोंब् लबै ल्हागिर तालिम पिंब् धोंले ह्रोंसए न्होंर थेंम्। तले छ लम् बिस्याँ ङइ अरूमैंलाइ “खेलर भों लद्” बिसेरो ङ फेल आतरिगे बिसि छ लब् ग।
येशू ख्रीष्टए म्हिमैंइ खेंमैंए सैंउँइँले खबै आछ्याँबै इच्छामैं नेरो आछ्याँबै केमैं येशूने प्रेन् क्रूसर च्योवासि नास लवाइमु।
छतसि क्हेमैं ह्युलर्बै सैजरे सैं आह्याद्: फ्रें क्ल्योंब नेरो रण्डिबाजी लसि फोहोरी के आलद्, छाडा आतद्, दुष्ट सैं आप्ह्याब नेरो लोब आलद्। लोब लबम् कु पूजा लब् धों तब् ग।
खीए दयाम्हाँयाउँइँले खीजी ङ्योलाइ पाप केमैं नेरो चु ह्युलर्बै सैमैं पिवासि, आछ्याँबै केमैंउँइँले सैं फैसि, भक्ति लसि छ्याँबै छ्ह थोब लोमिंम्।
ङ्योए खागु च्हौ ल्हें म्हि साक्षि मुँबइले, ताँन् खालर्बै दुःख नेरो ङ्योलाइ क्होइ थेंबै पाप स्योवासि तौदिबै क्ल्ह्योर आफेन् समा ङ्यो ढुक्कले न्हेले।
छतसि क्हेमैंइ ताँन् खालर्बै स्योलिबै छलु-म्हिलुए ताँमैं, ह्रिस लब, आगु स्यारब नेरो आछ्याँबै केमैं लब पिवाद्।