34 दिलेया चमैं तोइ आबिल्ले टिइ, तलेबिस्याँ घ्याँर खरिमा चमैंइ “ङ्योए न्होंर खाब् थेब् जा?” बिसि खें-खेंमैंन् ताँ लरिल।
दिलेया चेलामैंइ येशूए ताँ आक्होसि “ङ्योइ क्हें पखब म्लेयासि प्रभुजी छ बिलै,” बिसि ह्रों-ह्रोंसन् ताँ लबर होंइ।
चज लिंबै सै ग, चए स्वाद् म्हह्याइ बिस्याँ च तोइ लिंन् लब? च केर आफेब तइ। छतसि चज लिंब् तब् धोंले क्हेमैंए न्होंरि क्ह्रिसि टिद्। छले क्हेमैं क्ह्रिसि टिद्।”
ह्रोंसए तेमैंने धोंले घ्रिइ घ्रिने क्ह्रोंसेंन्बै म्हाँया लदु। अरूलाइ सैं न्होंउँइँले ओंनों मान लद्।
क्हेमैंए जिम्मार मुँब्मैंए फिर कल्हे प्हैंसि हौदिसि ह्रोंसए न्होंर थेंसि आङिं, बगालमैंए ल्हागिर क्हेमैंन् नमुना तसि छ्याँबै के लसि उँइँन्।
ङइ बिश्वासीमैंए ल्हागिर च्यु रिन्ठि प्ह्रिछ्या प्ह्रिल, दिलेया क्हेमैंए म्हाँजोर थेब् तल् म्हैबै डियोत्रिफसइ ङइ बिबै ताँ आङिं।