27 दिलेया येशूजी चए यो क्हासि रेमिंमा च कोलो सोगों तयाइ।
च म्हिए हुल बैरु तेवाबै लिउँइँ येशू कोलो मुँबै कोठार होंसि कोलोए योर क्हामा च कोलो सोगों तसि रेयाइ।
येशू च नबै म्हि मुँबै क्ल्ह्योर ह्यासि चए यो क्हासि रेमिंइ। च तोदोंन् चए जर सयाइ। धै चइ खेंमैंए ल्हागिर चब् लबर होंइ।
चए ताँ थेसि येशूजी ल्हयो खसि खीए योजी च म्हिलाइ छुइसि “ङइ क्हि सयारिगे ङ्हाँइमुँ क्हि सयाद्,” बिइ।
झाइले कोलोए यो क्हासि खीजी बिइ, “तालिता कूमि!” छ बिब, “ओ नानि, ङइ क्हिने बिमुँ, रेद्!” बिब् ग।
छलमा येशूजी च मि आम्रोंबै म्हिए योर क्हासि नाँसउँइँले बैरु बोइ। झाइले चए मिर तु फोमिंसि चए मिर ह्रोंसए यो थेंसि “क्हिइ म्रोंल् खाँम् उ आखाँ?” बिसि चने ङ्योएइ।
छबिमा मोंइ च कोलो स्यालाम्हाला लवासि थेबै कैले च कोलोउँइँले त्होंह्याइ। छलमा च कोलो सियाब् धोंन् तयाइ। छ तब् म्रोंमा ल्हें म्हिमैंइ “कोलोम् सियाइ बिबर,” होंइ।
येशू धिंर ह्याबै लिउँइँ खीए चेलामैंइ खाबज्यै आसेल्ले खीने “ङिइ च मों तले ल्हाल् आखाँगे?” बिसि ङ्योएइ।
चिबइ च कोलोए यो क्हासि तिराइ बोसि “क्हिइ ङने बिल् त्हुबै ताँ तो जा?” बिसि ङ्योएइ।
छ बिसि पत्रुसइ चए क्योलो योर क्हासि रेमिंबै तोंदोंन् चए प्हलेमैं नेरो च्हि गाँठोजरे भों खइ।
पत्रुसइ चए यो क्हासि रेमिंइ, धै बिश्वासीमैं नेरो म्हरेस्योमैं हुइसि च सियाल् खाँबै तबिता सोगों तइ बिसि उँइँमिंइ।