22 च मोंइ ल्हें खे चु सैल् म्हैइ। खोंयों मिर झोंवामल, खोंयों क्युर भ्योंवामल। ओ गुरु, क्हिजी चु कोलो तोइ लमिंल् खाँस्याँ गार आम्हाँदिल्ले ङि ल्होमिंनु।”
चइ कै तेबै तोदोंन् येशूजी चए योर क्हासि “ओ बिश्वास आरेबै म्हि, तले संका लल?” बिइ।
“प्रभु, ङए च्हए फिर ल्हयो खमिंन्। चलाइ र बेथाइ स्यासि बेल्ले दुःख तरिइमुँ। च खोंयों मिर फेमुँ, खोंयों क्युर फेमुँ।
येशूजी ल्हयो खसि चमैंए मिर छुइमिंइ धै छुइबै तोदोंन् चमैंए मि म्रोंल् खाँब् तयाइ धै चमैं येशूए लिलि ल्हैदिइ।
च त्हेर कोर खबै म्हि घ्रि येशू ङाँर खसि खीए ओंसों च्हि तुँसि बिइ, “ओ प्रभु, क्हिजी ङ सल् लमिंबै सैं मुँस्याँ ङ सल् लमिंल् खाँम्।”
खी धिं न्होंर होंबै लिउँइँ च कनमैं ङ्हिं येशू ङाँर्न खइ। धै येशूजी चमैंने “ङइ क्हेमैंए मि म्रोंल् लमिंल् खाँम् बिसि क्हेमैंइ क्वेंम्मा?” चमैंइ “ओं, गुरु, ङिइ क्वेंम्,” बिइ।
दिलेया खीजी च म्हिलाइ खल् आपिं। बरु “क्हिए धिंर ह्यासि परमेश्वरजी क्हिए फिर ल्हयो खसि क्हिए फिर कति थेबै के लमिंइ बिब क्हिए म्हिमैंने बिमिंन् बिसि खीजी चने,” बिइ।
येशूजी चए आबाने “खोंयोंसेरो चु कोलो छ तब् जा?” बिसि ङ्योएमा चइ बिइ, “च्युगुथिरि कोलो ओंनों ग।
येशूजी चने बिइ, “‘क्हिजी लमिंल् खाँस्याँ’ बिसि तले बिल? ङए फिर बिश्वास लब्मैंए ल्हागिर तोन्दोंरि सै तल् खाँम्।”
च कोलोए आमा म्रोंसि येशूए सैंर बेल्ले ल्हयो खसि चने “आक्रोद्,” बिइ।