35 तलेबिस्याँ खाबइ ह्रोंसए ज्युए म्हाँया लमुँ, चइ खोंयोंइ आखाँबै छ्ह आयों, छलेन ङउँइँले खबै सैं तोंबै ताँ बिप्रमा ह्रोंसए ज्यु नास तयालेया चइ खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंब्मुँ।
क्हेमैंइ ङए मिं किंबइले ताँन् म्हिमैंइ क्हेमैं हेल लब्मुँ। दिलेया सैदिसि लिउँइँ समा बिश्वासर भोंब् तेरिब्मैं परमेश्वरजी जोगेमिंब्मुँ।
खाबइ ह्रोंसए ज्यु जोगेल् म्हैमुँ, चए ज्यु नास तब्मुँ। दिलेया ङए चेला तसि ह्रोंसए ज्यु पिंब्मैंइ जीबन योंब्मुँ।”
तलेबिस्याँ ह्रोंसलाइ जोगेल् म्हैब्मैं नास तब्मुँ। दिलेया ङए ल्हागिर ह्रोंसए ज्यु पिब्मैंइ खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंब्मुँ।
ङए ल्हागिरि ह्रोंसए धिं, आघें-अलि, अना-अङाँ, आबा-आमा, प्हसे, क्ल्ह्यो-न्हें वाथेंब्मैंइ च भन्दा प्र गुणा ल्हें योंब्मुँ। धै खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंबै हग या योंब्मुँ।
तलेबिस्याँ म्हिइ ह्युलर्बै तोन्दोंरि सैं योंलेया खोंयोंइ आखाँबै छह् योंल् आखाँ बिस्याँ चलाइ तोए फायदा तम्? फायदा आरे!
खाबइ ह्रोंस जोगेल् म्हैमुँ, चइ खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंरिब् आरे, दिलेया खाबइ ह्रोंसलाइ तो धोंइ आङ्हाँ चमैंइ खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंब्मुँ।
“खाबइ ह्रोंसए ज्यु जोगेबै सैं लमुँ च नास तयाब्मुँ। दिलेया खाबइ ङए ल्हागिर ह्रोंसए ज्यु पिंमुँ चइ ह्रोंसए ज्यु जोगेब्मुँ।
दिलेया ङइ ह्रोंसए छ्ह ह्रोंसए ल्हागिर तोइ सैइ आमैं। बरु परमेश्वरजी म्हिमैंए फिर दयाम्हाँया लबै बारेर सैं तोंबै ग्वाइ बिप्रबर प्रभु येशूजी पिंबै के ङइ ताँन् लल् खाँरिगे बिब् मत्त्रे ङइ मैंम्।
दिलेया खिइ बिइ, “क्हेमैं छले क्रोसि ङए सैं तले च्योंब् लमुँ? प्रभु येशूए ल्हागिर ङ जेलर फैब् मत्त्रे आङिं, यरूशलेमर सिल् त्हुनाबिलेया ङ तयार मुँ।”
ङए मिंर बिश्वास लमा चइ कति थेबै दुःख नोल् त्हुम् बिब ङइ चने उँइँमिंब्मुँ।”
चु सैं तोंबै ताँ खन्तोंदोंन् फेनेरिगे धै चु ताँउँइँले योंबै आशिक ङज्यै या योंरिगे बिसि ङइ छ लम्।
छतसि ख्रीष्टए मिं थेब् तरिगे बिसि ङ आखाँ आथुलेया, म्हिमैंइ ङलाइ प्ह्रलेया, सैदिलै आखाँबै दुःख तलेया ङ सन्दोक तम्, तलेबिस्याँ आभोंबै त्हेरै या ङ बेल्ले भोंब् तम्।
छतसि प्रभुए क्ह्रोंसेंन्बै ताँमैंए ग्वाइ पिंबर फा आपिद्। ङ झेलर मुँबै ताँरै या फा आपिद्। बरु ङ्योए प्रभुउँइँले खबै सैं तोंबै ताँमैं बिप्रमा दुःखन् खलेया सैदिद्।
कोइ च्हमिरिमैंइ खेंमैंए सियाबै म्हिमैं सोगों तसि धबै योंइ। कोइ सिबै लिउँइँ झन् बेल्ले छ्याँबै अर्को छ्ह योंबै ल्हागिर थेबै दुःख नोइ।
ङ्योए अलि-अङाँमैंइ क्यु च्हजए को नेरो खेंमैंइ पिंबै ग्वाइउँइँले च दुष्टए फिर ट्होइमुँ, तलेबिस्याँ खेंमैंए ज्युए म्हाँया आलल्ले चमैं सिबरै या तयार मुँल।
क्हेमैंए फिर खबि छेबै दुःखने आङ्हिंन्। थेद्, क्हेमैंलाइ पापर च्होवाबै ल्हागिर दुष्टइ को-कोइलाइ झेलर झोंब्मुँ। क्हेमैंलाइ च्युगैं मत्त्रे दुःख तब्मुँ। दिलेया क्हेमैं आसिन् समा ङए फिर बिश्वास लरिद्, छलस्याँ ङइ क्हेमैंलाइ इनामर खोंयोंइ आखाँबै छ्ह पिंब्मुँ।
ङइ चने बिइ, “ओ चिब, ङलाइ था आरे। चु ताँ क्हिजीन् सेइमुँ।” चइ ङने बिइ, “चमैं थेबै दुःख सैदिसि खब्मैं ग। चमैंइ ह्रों-ह्रोंसए क्वेंमैं क्यु च्हजए कोर ख्रुसि फोस्रे ब्योंब लइमुँ।