2 चर येशूए को-कोइ चेलामैंइ यो आख्रुल्ले चब् चब चमैंइ म्रोंइ।
“क्हिए चेलामैंइ ङ्योए खेमैंए छ्या तले आम्हाँदि? तलेबिस्याँ चमैंइ कैं चब् भन्दा ओंसों यो आख्रु।”
छतसि च फरिसीमैं नेरो शास्त्रिमैंइ “क्हिए चेलामैंइ खेमैं-मामैंइ लथेंबै छ्यार तले आप्र? चुमैंइ तले यो आख्रुल्ले चब् चइ?” बिसि येशूने ङ्योएइ।
येशूजी यो आख्रुल्ले चब् म्रोंसि च न्हिम्तो लबै फरिसी प्लेटोयाइ।
छतमा पत्रुसइ चमैंने बिइ, “यहूदीए ल्हागिर अरू ह्रेंमैंने त्होसि प्रब-टिब् लब बेल्ले आछ्याँबै ताँ ग बिसि क्हेमैंइ सेइमुँ। दिलेया ‘म्हिमैं खाबै या चोखो आरे आङ्हाँन्,’ बिसि परमेश्वरजी ङने उँइँमिंइँमुँ।
दिलेया ङइ बिइ, ‘आङिं प्रभु! छाबै चोखो आरेब् नेरो चल् आतबै सै ङइ खोंयोंइ आचइमुँ।’
प्रभु येशूए फिर बिश्वास लबइले ङइ चु ताँ पक्का सेइमुँ, चबै सै तो मुँले चल् आतब आरे। दिलेया खाबज्यै तो मुँले चबै सै अशुद्धन् मैंइ बिस्याँ च सै चए ल्हागिर अशुद्धन् तयाम्।
छतसि क्हेमैं ह्रोंसन् मैंन्दि: को-कोइ परमेश्वरए च्हलाइ प्हलेइ प्लेम्। धै परमेश्वरजी बाछा फैबै कोइ चमैंलाइ पापउँइँले पबित्र लमिंलेया चमैंइ च को तो धोंइ आङ्हाँ। धै ह्रोंसलाइ दयाम्हाँया लबै पबित्र प्ल्हए आब्रु वाम्। छाबै म्हिइ झन् कति थेबै दण्ड योंलै।
दिलेया खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंब्मैंए मिं प्ह्रिबै क्यु च्हजने मुँबै कितबर मिं मुँब्मैं मत्त्रे च सहरर होंल् योंब्मुँ। चर आछ्याँबै सैं प्ह्याब्मैं, छेरन् ङ्हाँबै के लब्मैं नेरो स्योर ताँ पोंब्मैं खाबइ या होंल् योंरिब् आरे।