15 चबै सैइ म्हिलाइ पापर च्होवाल् आखाँ, बरु म्हिए सैं न्होंउँइँले त्होंबै ताँमैंइ म्हिलाइ पापर च्होवाम्।
ह्रोंसए सैंर आछ्याँबै ताँमैं आमैंन्, तलेबिस्याँ क्हिए सैंइ मैंबै ताँमैंन् क्हिए छ्हर तम्।
ओ प्हुरिए सन्तानमैं! क्हेमैंन् दुष्ट मुँसेरो खैले छ्याँबै ताँ पोंल् खाँमुँ? तलेबिस्याँ सैंर प्लिंबै ताँमैंन् सुँउँइँले पोंम्।
येशूजी बिइ, “क्हेमैंज्यै या अझै चुए अर्थ आक्होइमुँ वा?
झाइले येशूजी म्हिए हुल खी ङाँर हुइसि बिइ, “क्हेमैं ताँनइ ङए ताँ थेसि क्होद्।
[थेबै न्ह मुँब्मैंइ थेरिगे।]”
छतमा पत्रुसइ चमैंने बिइ, “यहूदीए ल्हागिर अरू ह्रेंमैंने त्होसि प्रब-टिब् लब बेल्ले आछ्याँबै ताँ ग बिसि क्हेमैंइ सेइमुँ। दिलेया ‘म्हिमैं खाबै या चोखो आरे आङ्हाँन्,’ बिसि परमेश्वरजी ङने उँइँमिंइँमुँ।
तलेबिस्याँ ङ्योइ परमेश्वरलाइ म्रुँलाइ धोंले म्हाँदिइ बिस्याँ खीजी ङ्योलाइ थेबै आशिक पिंम्। च आशिक तो जा बिस्याँ तोन्दोंरि सै चब् थुँब् योंब मत्त्रे आङिं, दिलेया पबित्र प्ल्हजी ठिक ठर्दिमिंसि पिंबै शान्ति नेरो आनन्द ग।
छतसि छ लद् ओ: से चुँबै क्ल्ह्योरि तोए से मुँलेना सैंर तोइ आङ्हाँन्ले चवाद्। “चु से कुर चडेब् उ?” बिसि आङ्योएद्।
छ्याँबै सैं प्ह्याब्मैंए ल्हागिर ताँन् सै चोखो तम्। दिलेया आछ्याँबै सैं प्ह्याब्मैं नेरो येशूए फिर बिश्वास आलब्मैंए ल्हागिर तोइ सैया चोखो आत, तलेबिस्याँ चमैंए खों नेरो सैं ङ्हिंना ङ्हिन् आछ्याँब् मुँ।
क्हेमैं तब आतबै ताँमैं लोमिंबै म्हिमैंए लिलि आप्रद्। चु चल् तमु, चु चल् आत िबबै ताँ म्हिमैंइ बिबै ताँ मत्त्रे ग, बरु परमेश्वरए दयाम्हाँयाउँइँले ङ्योइ सैं भोंब् लबै ताँ छ्याँबै मुँ। चु चल् तमु, चु चल् आत िबबै ताँ ङिंब्मैंइ मुक्ति आयों, चमैंला बिब् धोंइ तोइ आतइमुँ।
तलेबिस्याँ चु सैमैं ताँन् चब्, थुँबै ल्हागिर नेरो ज्यु ख्रुसि चोखो लबै रोसमैं मत्त्रे ग। परमेश्वरउँइँले अर्को छारा ठिम आयुन् समा चु रोसमैंइ ज्युए ल्हागिर मत्त्रे के लम्।