48 च त्हेर उल्टोले थेबै खैं खसि डुङ्गा ओलेब बेल्ले गारो तरिल। नाँ न्होबै छझँ, सों ह्राबै त्हेजरे येशू तालए फि फि प्रखसि चेमैं भन्दा ओंसों ह्याल् म्हैइ।
“ओ चिब्मैं, गार आम्हाँदिल्ले ह्रोंसए केब्छैंए धिंर खसि क्हेमैंए प्हले ख्रुसि चुर्न म्हुँइँस थोदु। धै न्हाँगर युनन् रेसि ह्याद्।” दिलेया चमैंइ बिइ, “मुँरिगे, ङि चु बैरुबै चोकर्न रोम्।”
झाइले च स्वर्गदूतइ बिइ, “मि म्रोंबि छेइ, ङ ह्याल् पिंन्।” दिलेया याकूबइ बिइ, “ङए फिर आशिक आपिंन् समा ङइ क्हि ह्याल् आपिं।”
खीजी ह्रोंसए नुबै कोठार्बै दलिनमैं क्युमैंए फिर थेंम्; खीजी न्हाँमस्योमैं ह्रोंसए रथ बनेम्; खी खैंए प्ह्यामैंर प्ररिम्।
दिलेया चए कै भन्दा, थेबै मा ङ्युँइए भोंबै भेल्कमैं भन्दै या, ताँन् भन्दा क्होंवाइ टिबै याहवेह बेल्ले भोंब मुँ।
झाइले च म्हुँइँसर याहवेहजी मिश्रीमैंए सिपाइमैंलाइ मि नेरो न्हाँम्स्योए त्होउँइँले ङ्ह्योइ, धै मिश्रीमैंए सिपाइमैं अलमल् लमिंइ।
दिलेया चेलामैं क्रेबै डुँङ्गा मा ङ्युँइए छ्योगउँइँले ल्हें ह्रेंगो फेनेल् खाँल। च त्हेर्न खैं उल्टोले खसि क्युए भेल्गाइ डुँङ्गा प्लिंवाबि छेल।
चु ताँ मैंन्दि, धिं क्ल्हेइ ‘ह्यो चु त्हेर्न खब्मुँ’ बिब था सेस्याँ च न्हरु आच्हुइल्ले टिरिमल, धै ह्योइ धिं फोर्दिल् आपिंमल।
छतसि क्हेमैं या न्हक्रों मिक्रोंले टिदु तलेबिस्याँ धिंए क्ल्हे ङेसर खम् उ, म्हुँइँस आधार खम् उ, नग ओरबै त्हेर खम् उ, प्हँन्हाँग्धों न्हाँगर खम् उ, खोंयों खम्? बिसि क्हेमैंइ आसे।
ङेसा तबि छेमा चेलामैंए डुँङ्गा तालए म्हाँजोर मुँल। येशू बिस्याँ कोंर्न मुँल।
दिलेया चेलामैंइ येशू तालए फिर प्ररिब् म्रोंसि “मों मुँन!” बिसि चिरइ।
धिं क्ल्हे म्हुँइँस आधार खलेया च भन्दा क्हैल्ले खलेया खीए केब्छैंमैं न्हरु आच्हुइल्ले टिरिब स्यास्याँ च केब्छैंमैंइ झन् स्याबासि योंब्मुँ।
चमैं इम्माउस नाँसए चेंदो फेखमा येशू अझै क्याइन ह्याल् म्हैब् धों लइ।
चमैं म्हिए सैंर मैंब् धोंले से ने को कोंसि फिब आङिं, परमेश्वरउँइँले फिब्मैं ग।