42 खीजी छ बिबै तोदोंन् च कोलो रेसि प्रबर होंइ। च कोलो च्युसे ङ्हिदिंर्बै मुँल। छ तब् म्रोंसि चर मुँबै म्हिमैं प्लेटोयाइ।
छ तब् म्रोंसि चर मुँबै म्हिमैं ताँन् प्लेटोयासि “चु खै तबै म्हि मुँगे? खोंयोंइ आथेबै ताँमैं या लोमिंमना! धै हग मुँल्ले मोंमैंलाइ त्होंह्याद् बिमा मोंमैंइ खीजी बिब ङिंमना बिबर होंइ।”
दिलेया चमैं झन् बेल्ले ङ्हिंसि खें-खेंमैंए न्होंर “चु खैबै म्हि जा? नाँ-खैं नेरो तालज्यै या खीजी बिब् ङिंब् मुँन,” बिसि ताँ लबर होंइ।
झाइले कोलोए यो क्हासि खीजी बिइ, “तालिता कूमि!” छ बिब, “ओ नानि, ङइ क्हिने बिमुँ, रेद्!” बिब् ग।
येशूजी चमैंने “चु ताँ खैलसेया खाब्ने या आबिद्,” बिइ। झाइले “चु कोलो चबै सैमैं पिंन्,” बिसि चर्बै म्हिमैंने ल्हैदिइ।
च्हौ बिसि येशू चमैंए डुँङ्गार क्रेइ। खी डुँङ्गार क्रेबै तोदोंन् खैं टियाइ। छ तब् म्रोंसि चमैं प्लेटोयाइ,
चु ताँ थेब्मैं ताँन् प्लेटोयासि “येशूजी तो के बिलेया छ्याँब लमना। न्ह आथेबै म्हि थेल् लमना, आपोंबै म्हि पोंल् लमना बिबर होंइ।”