40 दिलेया खीए ताँ थेसि चमैंइ बिल्लि लसि निस्युइ। छतसि येशूजी चर मुँब्मैं ताँन् बैरु कुलसि च कोलोए आबा-आमा नेरो खीने मुँबै चेलामैं सों बोसि कोलो मुँबै क्ल्ह्योर ह्याइ।
च म्हिमैंए ताँ थेसि लोतइ ह्रोंसए च्हमिमैं ब्ह्या लब् बिसि ह्रिथेंबै म्होमैं ङाँर ह्यासि बिइ, “रेद्, चु क्ल्ह्योउँइँले ह्याले। तलेबिस्याँ याहवेहजी चु क्ल्ह्यो नास लवाबर होंइमुँ।” दिलेया म्होमैंइ लोतइ स्योर तेइ ङ्हाँसि आक्वें।
ङलाइ म्रोंब्मैं ताँनइ ङउँइँ ङ्ह्योसि म्हदे म्लिंसि छ बिदै खरि च्यारम्:
“सुँउँइँले न्होंर होंबै सैइ म्हि पापर च्होल् आल। बरु सुँउँइँले बैरु त्होंबै आछ्याँबै ताँइ म्हिलाइ पापर च्होवाम्।”
“पबित्र सैमैं नगिमैं आपिंन्। छले पिंस्याँ चमैंइ क्हेमैंलाइ च्हिवाब्मुँ। छलेन ह्रोंसने मुँबै मोतिमैं तिलिए उँइँर आभ्योंन्, चमैंइ च मोतिमैं हिलर प्हलेइ प्लेवाम्।
छ तब् म्रोंसि खीजी चमैंने बिइ, “क्हेमैं तले क्रोल? तले खैला तोला तरिल? चु कोलो आसिइमुँ, चु न्हरु च्हुरिइब् ग।”
झाइले कोलोए यो क्हासि खीजी बिइ, “तालिता कूमि!” छ बिब, “ओ नानि, ङइ क्हिने बिमुँ, रेद्!” बिब् ग।
येशूजी बिबै ताँ थेसि फरिसीमैंइ खीए बिल्लि लइ। तलेबिस्याँ चमैंए ल्हागिर मुइ थेबै सै मुँल।
म्हि सिसि धबै सोगों तबै ताँ थेसि चमैं न्होंर्बै को-कोइ बिल्लि लइ। दिलेया अरूमैंइ बिइ, “चु ताँए बारेर क्हिए ताँ धबै ङि थेब्मुँ।”